Όλα ξεκίνησαν όταν έσπασαν τα νερά. Καθώς λοιπόν αιωρούμαι σαν αστροναύτης μέσα στο αμνιακό υγρό, ανακαλύπτω με απότομο τρόπο τη βαρύτητα και σφηνώνομαι βίαια στον τράχηλο της μήτρας, με το κεφάλι προς τα κάτω. Οι συσπάσεις, ολοένα πιο έντονες και συχνές, με πιέζουν και με πονούν αφάνταστα. Έχω την εντύπωση ότι τα κόκκαλά μου θα σπάσουν, ενώ προχωρώ επίπονα και αργά προς τα κάτω. Ένα αληθινό μαρτύριο. Πραγματικά, υποφέρω. Δεν αντέχω άλλο. Κι εκεί που πίστευα ότι όλα τελείωσαν, εμφανίζεται από το πουθενά ένα εκτυφλωτικό φως. Προσπαθώ να κρατήσω τα μάτια μου κλειστά. Ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός. Μου κόβουν, χωρίς αναισθητικό, τον ομφάλιο λώρο και τα πνευμόνια μου παίρνουν φωτιά. Συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι πέθανα και βάζω τα κλάματα. Ουρλιάζω γεμάτος αγανάκτηση, ανακουφίζοντας τον γιατρό που με εξετάζει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Kai afti tin stigmi akrivos, enas malakas me flasahrei tin moutra me tin kainourgia tou fotografiki mixani...kalimera mpampa!!
ΑπάντησηΔιαγραφήhahaha, oreos pote den to eixa skeftei etsi... i mean from that side of the world
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κρυώνω... κρυώνω πολύ.. αχ! αυτός ο κλιματισμός !
ΑπάντησηΔιαγραφήKapioi xasane tin ikanotita tous stin anagnwsi mazi me to diko tous omfalio loro...
ΑπάντησηΔιαγραφή