Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2009

Ο άστεγος

Τώρα πια, τους έχω μάθει σχεδόν όλους. Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στην ίδια διαδρομή, οι ίδιοι άνθρωποι. Μπορώ να πω ότι έχουμε αναπτύξει και μια σχετική οικειότητα. Όχι όμως με κείνον. Κι όμως, τον συναντάω κάθε μέρα, στον ίδιο ακριβώς δρόμο, την ίδια περίπου ώρα: με όλο του το βιος διάσπαρτο σε πλαστικές σακούλες, με βρώμικα μακριά μαλλιά που χρησιμεύουν ως μαξιλάρι και την ίδια πρασινωπή φόρμα. Μια μικρή παραφωνία στην στρωτή κατά τα άλλα καθημερινή ρουτίνα μου.
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος15 Ιουνίου 2009 στις 11:06 π.μ.

    Kαλό! Ετσι όπως καταντήσαμε "ευτυχώς" (για μας!!)που κάποιος.. η άλλοτε κάτι.. μας βγάζει (ακόμα) από τη ρουτίνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος16 Ιουνίου 2009 στις 12:46 μ.μ.

    I alli athina should be a section of its own. I love the lens through which Athens is seen. So real. Not the picturesque, not the posh. "Simply Athens". That could be the name of the section.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος16 Ιουνίου 2009 στις 12:55 μ.μ.

    Yesterday I was driving up 3rd September Avenue. Under the porch of a "centre for homeless people", a guy in rags was trying to refresh himself, his head placed under the running water of a tap. A couple of meters away, my eyes were caught again by an unexpected number of strickingly beautiful women...in mini-shorts...and high-heels...waiting for a delayed visitor. Eventually, just down the block, a youngster was frantickly searching his pockets, as a couple of taliro could offer him his next shoot. I alli Athina. Again.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος17 Ιουνίου 2009 στις 5:44 μ.μ.

    Καθημερινώς από το Μοναστηράκι όπου συναντώ- όπως είναι γνωστό-κάθε λογής μικροπολητές με την πειρατική πραμάτειά τους, περνώ πρωστά από ένα ρακοσυλλέκτη που πουλάει ό,τι βρίσκει στους κάδους, κόβω δρόμο μέσ΄ στην κινέζικη γειτονιά με τα κόκκινα χάρτινα φαναράκια, για να φτάσω στην πλατεία Κουμουνδούρου.
    Πάλι η άλλη Αθήνα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)