Η αγαπημένη μου γιαγιά

Ξενέρωσα. Μόλις τώρα έμαθα ότι πέθανε η γιαγιά μου, ο άνθρωπος που με μεγάλωσε. Άντε τώρα να ειδοποιήσω όλο τον κόσμο που είχα καλέσει στο σπίτι για το μεγάλο πάρτι, με ντιτζέι, μπάρμαν και όλα τα σχετικά. Αλλά έτσι είναι. Στη ζωή μας, μερικά πράγματα δεν προγραμματίζονται, τα πιο δυσάρεστα αλλά και τα πιο ευχάριστα. Άντε πάλι με τις αμπελοφιλοσοφίες. Δεν τις αντέχω, με ξενερώνουν. Πρέπει κάπως να συγκεντρωθώ, να δω τί θα γράψω στο καταραμένο αυτό e-mail; "Συγγνώμη, ακυρώνεται - όχι αναβάλλεται - το πάρτι γιατί πέθανε η γιαγιά μου". Είναι αστείο. Όχι, ψυχρό. Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι η γιαγιάκα που ήξερα και που θυμάμαι έχει εκλείψει εδώ και καιρό. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, κατάντησε σχεδόν να είναι απλά μια καλή αφορμή για εκδρομές. Τουλάχιστον για τα παιδιά. Να, αυτό θα γράψω: "αντί για πάρτι, η γιαγιά μάς κανόνισε εκδρομή στο χωριό". Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα καταλάβουν. Έτσι γλυτώνω και την τυπικούρα και τις κλασικές συλλυπητήριες ατάκες. Μόνο που θα είναι η τελευταία μας εκδρομή. Και τώρα ξενέρωσα για τα καλά.