Η σιέστα

Κυριακή μεσημέρι, αρχές καλοκαιριού κι όμως, η ζέστη υποφερτή. Μπροστά στην εξώπορτα μιας πολυκατοικίας, κείτεται το σωριασμένο σώμα ενός νεαρού. Αναπνέει. Φαίνεται πάντως καταπονημένος και εξαντλημένος. Δεν θέλω να τον ξυπνήσω: την έχει ανάγκη την ξεκούραση κι εγώ, δεν έχω χρόνο να χάσω. Εξάλλου, με τόσες καφετέριες γύρω, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Κάποιος προνόησε κιόλας και του απέθεσε προληπτικά ένα ποτήρι νερό: βρίσκεται σε καλά χέρια. Το απόγευμα όταν γύρισα, δεν τον είδα. Είχε ήδη ξυπνήσει.