Σαν το πρώτο μας φιλί...

Μόλις σήμερα εισήλθα στο μαγικό κόσμο των blogger.

Δεν ολοκλήρωσα ακόμα την πρώτη μου "ανάρτηση" και έχω ήδη αγχωθεί: τί να γράψω, σε ποιά γλώσσα, τί θέμα να επιλέξω και γιατί να μπω καν στον κόπο να γράψω; Χώρια την επίπονη και μακρά προσπάθεια αναζήτησης του "αρτιότερου" τίτλου ιστολογίου, ο οποίος καταλήγει πάντα να έχει χρησιμοποιηθεί από άλλο χρήστη.

Ποιός ενδιαφέρεται για τις εξομολογήσεις ενός κοινού θνητού, χωρίς ιδιαίτερα προσόντα ή χαρίσματα, που ονειρεύεται τον εαυτό του ξαπλωμένο σε ένα ντιβάνι εκτός τόπου και χρόνου, ενώ κάθεται μπροστά στον υπολογιστή του, σκοτώνοντας την ώρα του;

Ποιά θα είναι η συνέχεια; Θα σχολιαστούν ή θα παραμείνουν ως έχουν οι αναρτήσεις μου, "γραμματοσειρές" χαμένες στο διαδίκτυο;

Το μόνο που μου απομένει να κάνω είναι να περιμένω υπομονετικά να μου έρθει το πρώτο σχόλιο, όπως τότε, όταν μάταια περίμενα να χτυπήσει το τηλέφωνο μετά το πρώτο μας φιλί.