Ο ακρωτηριασμένος μπαμπάκας

Ο γάμος είναι φοβερός, το κέφι τρελό. Οι καλεσμένοι επευφημούν με χοροπηδήματα, ιαχές και παλαμάκια τους νεόνυμφους που χορεύουν, κατεβαίνοντας τη μεγαλοπρεπή σκάλα και με τη συνοδεία μουσικών οργάνων, κατευθύνονται αργά προς τον επιβλητικό χώρο της δεξίωσης. Στην άλλη άκρη της αίθουσας, κάθεται ολομόναχος ένας ευπρεπής κύριος, με ακρωτηριασμένο το δεξί του πόδι. Είναι ο πατέρας της νύφης και μου φαίνεται ότι δακρύζει. Αμφιταλαντεύομαι να πάω να του μιλήσω. Δεν ξέρω όμως τί λένε σε αυτές τις περιστάσεις. Συγχαρητήρια; Δεν το αφήνω καλύτερα; Αφού δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, μην τον ενοχλήσω κιόλας...Για να μην αισθανθώ αμηχανία, γυρίζω πάλι προς το πλήθος των καλεσμένων και ενώνοντας την κραυγή μου με τις δικές τους, ουρλιάζω "να ζήσετε!".