Μακρόνησος

Την Κυριακή, επισκεφτήκαμε το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, γνωστό κυρίως για το κυλικείο του και λιγότερο για τα εκθέματά του. Εκεί δίπλα, επί της Μελιδώνη, ανακαλύψαμε και τις δύο μοναδικές συναγωγές της Αθήνας. Απέναντι από το Μουσείο, επί της Αγ. Ασωμάτων, υπάρχει κι ένα άλλο μουσείο. Ένα μουσείο, παντελώς άγνωστο. Χωρίς καμία καταχώριση στον Χρυσό Οδηγό, στο Υπουργείο Πολιτισμού, στο Αθηνόραμα ή σε άλλες παρεμφερείς ιστοσελίδες. Όλως περιέργως. Προφανώς, δεν είναι αναγνωρισμένο μουσείο, το Μουσείο της Μακρονήσου, ανοιχτό τις καθημερινές, πρωί-απόγευμα, κλειστό τα σαββατοκύριακα. Εκεί βρίσκονται και τα γραφεία της ΠΕΚΑΜ, της Πανελλήνιας Ένωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου. Κάποια μέρα θα πάμε. Εκεί ή στην ίδια τη Μακρόνησο, να αποτίσουμε φόρο τιμής. Ένα νησί τόσο οικείο αλλά ταυτόχρονα τόσο αποξενωμένο. Τόσο κοντά στην Αθήνα, αλλα και τόσο μακριά από τις καθιερωμένες διαδρομές των αθηναϊκών εξορμήσεων. Ένα νησί "ακατοίκητο, αλλά επισκέψιμο", όπως γράφει, μάλλον ειρωνικά, ο ταξιδιωτικός οδηγός.