Πονάω!

Φέτος, ο χειμώνας είναι γλυκός, σήμερα όμως το κρύο είναι ιδιαίτερα τσουχτερό. Από μακριά ακούγεται μια κραυγή απελπισίας που δυναμώνει καθώς ανηφορίζουμε τον πεζόδρομο της Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄ προς την αφετηρία. Να' τος, ανακαθισμένος με τα άκρα των ποδιών του σε προχωρημένο στάδιο σήψης, χωρίς καρτέλα ή δοχείο. Ακούγεται μονάχα η ανατριχιαστική και διαπεραστική κραυγή του: "ΠΕΙΝΑΩ!!!". Ο μικρός έχει τρομάξει και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου, προσπαθώντας άσκοπα να τον καθησυχάσω. Όταν έχουμε πια απομακρυνθεί με το λεωφορείο, ηρεμεί κάπως και σαν να του έχει φύγει ένα βάρος, με ρωτάει γεμάτος αγανάκτηση και απορία "μπαμπά, γιατί δεν τρώει;".