Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 10)

Σήμερα είδαμε μια ταινία. Ήταν ασπρόμαυρη γιατί κατέγραφε γεγονότα που είχαν συμβεί πριν από πολλά χρόνια. Ήταν 17 Νοέμβρη. Όχι όμως του 2009, πιο παλιά. Ξέρω και την ιστορία.

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένας αρχηγός, που ήταν κακός και ο κόσμος ήθελε να τον αλλάξει. Και ξέρετε πόσα χρόνια κυβερνούσε την χώρα; 7 ολόκληρα χρόνια. Και τον λέγανε..... Καραμανλή (αν και η Κλεοπάτρα μου είπε ότι δεν είναι και τόσο κακός αυτός ο Καραμανλής αφού τον ψήφισαν μερικοί στις εκλογές). Ωχ, λάθος. Παπαδόπουλο τον λέγανε.

Κάποια παιδιά λοιπόν, σ' ένα σχολείο που το λένε Πολυτεχνείο (είναι φοβερό σχολείο, γιατί εκεί μαθαίνεις να φτιάχνεις σπίτια, γέφυρες, δρόμους κι ένα σωρό άλλα πράγματα) αποφάσισαν ότι το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Έπρεπε να αλλάξουν τον αρχηγό και να βάλουν κάποιον γνωστό τους στη θέση του. Φώναζαν λοιπόν δυνατά και ρυθμικά "ψω-μί, παι-δεί-α, ε-λευ-θε-ρί-α". Ο αρχηγός θύμωσε με τα παιδιά και έστειλε μερικά τανκς στο σχολείο, για να σταματήσει όλη αυτή η φασαρία. Ένα μάλιστα τανκς προχώρησε, έριξε κάτω την πύλη και πλάκωσε την ελληνική σημαία, που κρατούσαν τα παιδιά. Πολλά παιδιά σκοτώθηκαν, αλλά τα περισσότερα, ευτυχώς, σώθηκαν. Τώρα πια, έχουμε και ψωμί (τρώμε), και παιδεία (πάμε σχολείο), και ελευθερία (κάνουμε ό,τι θέλουμε).

Τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, προετοιμαζόμαστε και για τη σχολική γιορτή. Μαθαίνουμε και τα κάλαντα. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι εκείνο που μας έμαθε ο Δημήτρης:

"Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά

Ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία

Κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Κι ύστερα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία

Πέρασε εύκολα απ΄τη μνήμη στην καρδιά

Ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία

Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία

Κι ύστερα γήπεδο, στοιχήματα, καυγάς

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα".

Το πιο περίεργο απ' όλα είναι ότι το ήξεραν το τραγούδι και η μαμά και ο μπαμπάς!

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία!!

Μουγγός

Τον προσπερνώ, χωρίς να του δώσω σημασία. Βιάζομαι να φτάσω στο σουπερμάρκετ. Για κάποιον άγνωστο λόγο, βιάζομαι.

Στην επιστροφή και μετά από αρκετή περισυλλογή, αποφασίζω τελικά να του δώσω σημασία, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω το καρτελάκι που κρατάει σφιχτά, με τρεμάμενα χέρια:

"ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟ

ΒΗΟΗΣΘΕΜΕ ΔΕΝ ΕΧΟ

ΣΠΙΤΙ ΕΧΟ - 3 ΠΕΔΙΑ

ΔΕΝ ΕΧΥΜΕΝΑ ΦΑΜΕ

ΒΗΟΗΣΘΕΜΕ ΠΟΣΟ

ΔΙΤΕ ΙΜΕ

MUNGOΣ! HAΡΙΣΘΟ

ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΥ".

Έμεινα κι εγώ, για λίγο, μουγγός. Τον βοήθησα όσο μπορούσα. Όχι όμως αρκετά. Η τρομαγμένη του έκφραση πρόδιδε την απόγνωσή του, την χαμένη του ελπίδα, αποτυπωμένη, με σχεδόν παιδικά γράμματα, σε ένα τόσο δα καρτελάκι.

Ίωση

Ο/η divani ταλαιπωρείται από ίωση.

Ξεκουράζεται για λίγες μέρες στον καναπέ και στο κρεβάτι.

Όταν επιστρέψει στο ντιβάνι, θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε...

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 9)

Για τα γενέθλιά μου, οι δασκάλες βιβλιοδέτησαν τις ζωγραφιές που μου έκαναν δώρο οι συμμαθητές μου, με αναγεγραμμένες τις ευχές τους:

- Να έχεις πολλά αδερφάκια.

- Ναι είσαι γερή και ευτυχισμένη.

- Να είσαι χιλιόχρονη.

- Να παντρευτείς πολύ ωραίο άντρα.

- Να είσαι πολύ καλή στο γράψιμο.

- Να είσαι καλή μαθήτρια.

- Ο άντρας που θα διαλέξεις να είναι πολύ έξυπνος.

- Να παντρευτείς έναν βασιλιά.

- Να τα εκατοστήσεις.

- Να είσαι γερή και δυνατή.

- ΝαΙΝε ΠολΙΚΑλΙ ΒαΣΙλΙΣα.

- Να είσαι έξυπνη γυναίκα.

- Να είσαι καλή κοπέλα.

- ΝΑΣΕΠΟΙΕΞΙΠΝΙ.

- Να αγοράζεις καλές μπότες.

- Να έχεις ωραίες κούκλες.

Κι εγώ, έκανα μια ευχή: να είμαι καλή μαθήτρια.

Δικηγορία vs. ποδόσφαιρο: σημειώσατε 1

Όταν ήμουν μικρός, είχα τρομερό πάθος με τη μπάλα. Έπαιζα τότε στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και δεν έχανα προπόνηση για προπόνηση. Ήμουν εξαιρετικά γρήγορος και καλός μπαλαδόρος. Ξαφνικά όμως, από τη μια μέρα στην άλλη, ο προπονητής σταμάτησε να με βάζει σε επίσημα παιχνίδια, μέχρι που, στο τέλος, απηύδησα και εγκατέλειψα το ποδόσφαιρο. Για πάντα.

Αρκετά χρόνια αργότερα, έμαθα, όλως τυχαίως, ότι o πατέρας μου είχε συναντηθεί με τον προπονητή μου και τον είχε πείσει τότε να μην με ξαναχρησιμοποιήσει, για να επικεντρωθώ στις σπουδές μου. Και τα κατάφερε!

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πώς θα είχε αλλάξει η ζωή μου εάν την είχα αφιερώσει στο ποδόσφαιρο και όχι στη δικηγορία. Είναι απ' τα αγαπημένα μου ονειροπολήματα που μου φτιάχνουν τη διάθεση.

Ναι, είχα τρομερό πάθος με τη μπάλα.