It’s good to be alive

Είπα κι εγώ να γράψω κάτι, μετά από καιρό...

Ήταν αργά, αδυνατούσε να κρατήσει τα βλέφαρά του ανοιχτά. Είχε πολλά πράγματα να κάνει, δεν του έφτανε ο χρόνος. Ξάπλωσε, έκλεισε τα μάτια, σκέφτηκε πόσο χαρούμενος είναι και χαμογέλασε. Σηκώθηκε, φόρεσε το μπουφάν και βγήκε. Του άρεσε να περπατάει και να αφουγκράζεται τους ήχους και την κίνηση της πόλης, μια συνήθεια που είχε αποκτήσει τα χρόνια της μοναξιάς για να ξεφεύγει από την πραγματικότητα, αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ. Δεν έβρισκε διαφυγή, πάντα γυρνούσε πίσω. Τώρα όμως κάτι άλλαξε. Περπατάει και αφουγκράζεται την πόλη, νιώθει ευτυχισμένος, είναι έτοιμος να σκάσει και θέλει να φωνάξει “it’s good to be alive”. Έτσι, απλά. Γιατί γουστάρει. Γιατί, πράγματι, it is good to be alive.

Ταξίδι

Δεν μπορώ να ταξιδέψω χωρίς να δακρύσω

Όνειρα γλυκά

"Όνειρα κάνουν αυτοί που δεν κοιμούνται"

Η αρχή του τέλους

Αγανακτισμένος, φωνάζω κι εγώ "Ναι! Είμαι ρατσιστής!"

Ατσαλάκωτος

"Δεν αντέχω τους ανθρώπους που δεν τσαλακώνουν λίγο τον εαυτό τους"

Κεκλιμένος κίονας

Cyan

Red

Fuschia

Burnt

Yes

Μπαμπά! Κοίτα!

Ζωγράφισα δύο άλογα και δύο γες.

Αντιθέσεις

Το καμμένο δάσος vs. το διασωθέν πεύκο, σταχτί vs. πράσινο, ξερό vs. χλωρό ...

Tannenbusch Mitte

"TANNENBUSCH MITTE. ENDSTAZION".

"Alle Nigger raus" προσθέταμε εμείς, κατεβαίνοντας από τον συρμό.

BBQ

"Ξέρεις ποια λέξη έχει το μπάρμπεκιου; Τη λέξη Barbie"

Barbie Q.

Σκαρφάλωμα

Πότε σκαρφαλώσατε τελευταία φορά σε ένα δέντρο; Γιατί το κόψατε; Χάνετε.

Ακορντεόν

Περήφανος και κατενθουσιασμένος με το δώρο που βρήκα, ένα κόκκινο ακορντεόν, επιβιβάζομαι στο λεωφορείο για να γυρίσω σπίτι.

Μόλις μπαίνω, ακούγεται μια επιτακτική φωνή από μπροστά: "το ακορντεόν να κατέβει". Κοιτάω με απορία τον οδηγό μέσα απ' τον καθρέφτη, αναζητώντας, με το βλέμμα, μία εξήγηση.

Η παρεξήγηση λύνεται αμέσως. Εννοούσε ένα άλλο ακορντεόν, το ακορντεόν μίας γυφτοπούλας, που τολμάει και τριγυρνάει στα λεωφορεία, για να μαζέψει κάτι ψιλά με το αδελφάκι της.

Σώβρακα

Κορίτσια στο πλοίο,

αγόρια στη Βουλή,

να πλένουνε τα σώβρακα

του Καραμανλή

Κατάργηση της μαθητικής παρέλασης

Υπέρ ή κατά;

Εγώ είμαι υπέρ (της κατάργησης), για ευνόητους (για μένα) λόγους.

Αλήθεια, ποιός ο λόγος της παρέλασης; Για σκεφτείτε λιγάκι. Αντικειμενικά.

Η λογική

"Δεν είμαστε αριθμοί. Είμαστε άνθρωποι"

Όλι Ρεν

Ο υπάλληλος του δήμου, με το πορτοκαλί διακριτικό, δεν μπορεί να το πιστέψει και μουρμουρά στον συνάδελφό του "Αχ Όλι Ρεν. Βρε τι μας έκανες, παλιο-Όλι Ρεν"

Πολεμικό Μουσείο (War Museum)

Αυτοπροσωπογραφία

Στατιστική μελέτη αστικών συγκοινωνιών

Στεκόμουν στο λεωφορείο και χάζευα από το παράθυρο όταν συνειδητοποίησα ότι η αναλογία ανδρών και γυναικών ήταν 2 προς 9. Στην προσπάθειά μου να ερμηνεύσω το αξιοπερίεργο αυτό επιβατικό στατιστικό στοιχείο, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι α) οι άνδρες μετακινούνται λιγότερο από τις γυναίκες και β) όταν μετακινούνται, χρησιμοποιούν κατά προτίμηση το αυτοκίνητό τους, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να μετακινούνται με μέσα μαζικής μεταφοράς.

Εσείς, τί λέτε;

Επιγραφή

Στην αρχή, προσπαθούσα να καταλάβω τί έγραφε.

Μετά όμως σκέφτηκα, τί νόημα έχει;

Συσσίτιο

Μπήκαμε για τα καλά στον χειμώνα. Ο μουντός καιρός, τα βαριά και γκρίζα σύννεφα βάφουν την τσιμεντένια πόλη μας με όλες τις αποχρώσεις του γκρίζου, συνθέτοντας ένα θλιβερό ασπρόμαυρο τοπίο.

Ο γκριζομάλλης, με την σχεδόν άσπρη γενειάδα, μου φαίνεται κι εκείνος γκρίζος. Στέκεται μπροστά στο εστιατόριο με την ασπρόμαυρη επιγραφή "μαγειρευτό, σπιτικό φαγητό" και εκλιπαρεί τους βιαστικούς διαβάτες να του δώσουν κάτι να φάει. Εκείνοι όμως τον αποφεύγουν και τον αποστρέφονται, σαν τη λέπρα, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να ακούσουν την θερμή παράκληση του: "Σας παρακαλώ, δώστε μου να φάω. Πεινάω".

Μόνος ένας θαρραλέος περαστικός τόλμησε και κοντοστάθηκε, έκανε μεταστροφή, τον έπιασε από το μπράτσο και τον οδήγησε μέσα στο εστιατόριο, να φάει μαγειρευτό, σπιτικό φαγητό.

Ομοιοκαταληξία

"Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι

Εσείς πουλάτε την άσπρη σκόνοι"

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 10)

Σήμερα είδαμε μια ταινία. Ήταν ασπρόμαυρη γιατί κατέγραφε γεγονότα που είχαν συμβεί πριν από πολλά χρόνια. Ήταν 17 Νοέμβρη. Όχι όμως του 2009, πιο παλιά. Ξέρω και την ιστορία.

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένας αρχηγός, που ήταν κακός και ο κόσμος ήθελε να τον αλλάξει. Και ξέρετε πόσα χρόνια κυβερνούσε την χώρα; 7 ολόκληρα χρόνια. Και τον λέγανε..... Καραμανλή (αν και η Κλεοπάτρα μου είπε ότι δεν είναι και τόσο κακός αυτός ο Καραμανλής αφού τον ψήφισαν μερικοί στις εκλογές). Ωχ, λάθος. Παπαδόπουλο τον λέγανε.

Κάποια παιδιά λοιπόν, σ' ένα σχολείο που το λένε Πολυτεχνείο (είναι φοβερό σχολείο, γιατί εκεί μαθαίνεις να φτιάχνεις σπίτια, γέφυρες, δρόμους κι ένα σωρό άλλα πράγματα) αποφάσισαν ότι το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Έπρεπε να αλλάξουν τον αρχηγό και να βάλουν κάποιον γνωστό τους στη θέση του. Φώναζαν λοιπόν δυνατά και ρυθμικά "ψω-μί, παι-δεί-α, ε-λευ-θε-ρί-α". Ο αρχηγός θύμωσε με τα παιδιά και έστειλε μερικά τανκς στο σχολείο, για να σταματήσει όλη αυτή η φασαρία. Ένα μάλιστα τανκς προχώρησε, έριξε κάτω την πύλη και πλάκωσε την ελληνική σημαία, που κρατούσαν τα παιδιά. Πολλά παιδιά σκοτώθηκαν, αλλά τα περισσότερα, ευτυχώς, σώθηκαν. Τώρα πια, έχουμε και ψωμί (τρώμε), και παιδεία (πάμε σχολείο), και ελευθερία (κάνουμε ό,τι θέλουμε).

Τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, προετοιμαζόμαστε και για τη σχολική γιορτή. Μαθαίνουμε και τα κάλαντα. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι εκείνο που μας έμαθε ο Δημήτρης:

"Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά

Ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία

Κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Κι ύστερα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία

Πέρασε εύκολα απ΄τη μνήμη στην καρδιά

Ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία

Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία

Κι ύστερα γήπεδο, στοιχήματα, καυγάς

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα".

Το πιο περίεργο απ' όλα είναι ότι το ήξεραν το τραγούδι και η μαμά και ο μπαμπάς!

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία!!

Μουγγός

Τον προσπερνώ, χωρίς να του δώσω σημασία. Βιάζομαι να φτάσω στο σουπερμάρκετ. Για κάποιον άγνωστο λόγο, βιάζομαι.

Στην επιστροφή και μετά από αρκετή περισυλλογή, αποφασίζω τελικά να του δώσω σημασία, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω το καρτελάκι που κρατάει σφιχτά, με τρεμάμενα χέρια:

"ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟ

ΒΗΟΗΣΘΕΜΕ ΔΕΝ ΕΧΟ

ΣΠΙΤΙ ΕΧΟ - 3 ΠΕΔΙΑ

ΔΕΝ ΕΧΥΜΕΝΑ ΦΑΜΕ

ΒΗΟΗΣΘΕΜΕ ΠΟΣΟ

ΔΙΤΕ ΙΜΕ

MUNGOΣ! HAΡΙΣΘΟ

ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΥ".

Έμεινα κι εγώ, για λίγο, μουγγός. Τον βοήθησα όσο μπορούσα. Όχι όμως αρκετά. Η τρομαγμένη του έκφραση πρόδιδε την απόγνωσή του, την χαμένη του ελπίδα, αποτυπωμένη, με σχεδόν παιδικά γράμματα, σε ένα τόσο δα καρτελάκι.

Ίωση

Ο/η divani ταλαιπωρείται από ίωση.

Ξεκουράζεται για λίγες μέρες στον καναπέ και στο κρεβάτι.

Όταν επιστρέψει στο ντιβάνι, θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε...

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 9)

Για τα γενέθλιά μου, οι δασκάλες βιβλιοδέτησαν τις ζωγραφιές που μου έκαναν δώρο οι συμμαθητές μου, με αναγεγραμμένες τις ευχές τους:

- Να έχεις πολλά αδερφάκια.

- Ναι είσαι γερή και ευτυχισμένη.

- Να είσαι χιλιόχρονη.

- Να παντρευτείς πολύ ωραίο άντρα.

- Να είσαι πολύ καλή στο γράψιμο.

- Να είσαι καλή μαθήτρια.

- Ο άντρας που θα διαλέξεις να είναι πολύ έξυπνος.

- Να παντρευτείς έναν βασιλιά.

- Να τα εκατοστήσεις.

- Να είσαι γερή και δυνατή.

- ΝαΙΝε ΠολΙΚΑλΙ ΒαΣΙλΙΣα.

- Να είσαι έξυπνη γυναίκα.

- Να είσαι καλή κοπέλα.

- ΝΑΣΕΠΟΙΕΞΙΠΝΙ.

- Να αγοράζεις καλές μπότες.

- Να έχεις ωραίες κούκλες.

Κι εγώ, έκανα μια ευχή: να είμαι καλή μαθήτρια.

Δικηγορία vs. ποδόσφαιρο: σημειώσατε 1

Όταν ήμουν μικρός, είχα τρομερό πάθος με τη μπάλα. Έπαιζα τότε στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και δεν έχανα προπόνηση για προπόνηση. Ήμουν εξαιρετικά γρήγορος και καλός μπαλαδόρος. Ξαφνικά όμως, από τη μια μέρα στην άλλη, ο προπονητής σταμάτησε να με βάζει σε επίσημα παιχνίδια, μέχρι που, στο τέλος, απηύδησα και εγκατέλειψα το ποδόσφαιρο. Για πάντα.

Αρκετά χρόνια αργότερα, έμαθα, όλως τυχαίως, ότι o πατέρας μου είχε συναντηθεί με τον προπονητή μου και τον είχε πείσει τότε να μην με ξαναχρησιμοποιήσει, για να επικεντρωθώ στις σπουδές μου. Και τα κατάφερε!

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πώς θα είχε αλλάξει η ζωή μου εάν την είχα αφιερώσει στο ποδόσφαιρο και όχι στη δικηγορία. Είναι απ' τα αγαπημένα μου ονειροπολήματα που μου φτιάχνουν τη διάθεση.

Ναι, είχα τρομερό πάθος με τη μπάλα.