Ο αδυσώπητος νόμος του χρόνου

- Με θυμάστε; Σας είχα κάνει παρατήρηση, για το παιδί σας. Λίγο έλειψε το κεφάλι του να βρει τα κλαδιά ενός δέντρου, έτσι που το κουβαλούσατε στους ώμους.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι.

Εκείνη, συνέχισε, απτόητη:

- Ξέρετε, εγώ λατρεύω τα παιδιά. Δυστυχώς όμως, δεν απέκτησα ποτέ κανένα. Ο άνδρας μου βλέπετε, είναι γιατρός και δεν ήθελε ποτέ να κάνουμε παιδιά. Καμιά φορά αναρωτιέμαι εάν παντρεύτηκε εμένα ή τη δουλειά του.

Συνέχιζε ακάθεκτα τον μονόλογό της, σαν να ήθελε να απολογηθεί, σε μένα, στον άνδρα της, στον εαυτό της, σε όλη την ανθρωπότητα και να τους ζητήσει, για κάποιο λόγο, συγγνώμη.

Μία θλιμμένη ωδή για μία χαμένη ζωή.

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 8)

Σήμερα, κάναμε μια σχολική γιορτή. Φορώντας ένα μπλε τζιν και με το σήμα της ειρήνης ραμμένο σε μια άσπρη μπλούζα, είπαμε το ποίημα της ειρήνης. Εγώ, απήγγειλα τους στίχους:

"Ανάμεσα στα σύννεφα,

κρύφτηκε πάλι ο ήλιος,

κι η Μαργαρίτα ένιωσε,

πως χάθηκ' ένας φίλος..."

Στο τέλος της παράστασης, ήρθε στην παρέα μας και το κανόνι (ο Μάριος), όταν δέχτηκε να μετονομαστεί σε κανόνι της ειρήνης.

Η γιορτή ολοκληρώθηκε με 4 τραγούδια:

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του

και τη σκούφια την καλή του

μ΄όλα τα φτερά, μ' όλα τα φτερά.

Και μια νύχτα με φεγγάρι

την Ελλάδα πάει να πάρει

βρε τον φουκαρά, βρε τον φουκαρά.

Ωχ!! τον τσολιά μας τον λεβέντη

βρίσκει στα βουνά

και ταράζει τον αφέντη τον μακαρονά.

Αχ Τσιάνο, θα τρελαθώ, Τσιάνο

με την Ελλάδα ποιος μου είπε να τα βάνω.

Ξεκινάει την άλλη μέρα

μα και πάλι ακούει "Αέρα"

από τον τσολιά, από τον τσολιά.

Δρόμο παίρνει και δρομάκι και πηδάει το ποταμάκι

ξέρει τη δουλειά, ξέρει τη δουλειά.

Ωχ!! τον τσολιά μας τον λεβέντη

βρίσκει στα βουνά

και ταράζει τον αφέντη τον μακαρονά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ, Τσιάνο

με την Ελλάδα ποιος μου είπε να τα βάνω.

Γαλανόλευκη σημαία

Σαν περνάς καμαρωτά

Ποια ματάκια δε δακρύζουν

Ποια καρδούλα δε χτυπά

Ποια ματάκια δε δακρύζουν

Ποια καρδούλα δε χτυπά

Δε χορταίνω να βλέπω τον ήλιο

που το φως του σκορπάει στην πλάση,

δε χορταίνω να βλέπω τους κάμπους

τα βουνά, τις πλαγιές και τα δάση.

Δε χορταίνω να βλέπω ακρογιάλια

και πανώρια νησιά στην αράδα,

δε χορταίνω να βλέπω εσένα

Ώ Πατρίδα Ελλάδα, Ελλάδα

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη

που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Ήταν τέλεια!

Διασκέδαση vs. εργατικές διεκδικήσεις

Σηματοδότες της νύχτας

Η οδήγησή της είναι γρήγορη, νευρική. Προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να προσπεράσει τα αυτοκίνητα, μπαίνοντας σφήνα στις λωρίδες. Ακόμη και στο φανάρι, επιχειρεί κάπως να χωθεί, από το πλάι. Χωρίς όμως επιτυχία. Αποκαρδιώνεται. Θα το χάσει, στο τέλος, το νυχτερινό της ραντεβού.

Εκείνος, εντωμεταξύ, προσεγγίζει διστακτικά το μαύρο smart για να καθαρίσει το παρμπρίζ. Εκνευρισμένη, τον αποθαρρύνει με τους υαλοκαθαριστήρες. Του μιλάει με άσχημο τρόπο. Στο τέλος, τον βρίζει. Εκείνος, σαστίζει.

Έως πότε θα ταπεινώνεται, κάθε μερόνυχτο, στα φανάρια της Αθήνας, για ένα μεροκάματο. Έως πότε;

Χαρτομάντιλα

Είναι η δεύτερη φορά που τον βλέπω, στο ίδιο σημείο, να κάθεται, κάτω, στα σκαλιά. Ακουμπισμένο στα γόνατά του, ένα χάρτινο κουτί γεμάτο χαρτομάντιλα και ένα πλαστικό ποτήρι, με λίγα κέρματα. Ο μαύρος σκούφος που φοράει δεν κρύβει τα ταλαιπωρημένα και γερασμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Κάθεται εκεί, ανέκφραστος, σιωπηλός και τρέμει. Τρέμει ολόκληρος. Από το κρύο, από τα ναρκωτικά, από το οινόπνευμα, από την πείνα; Δεν ξέρω.

Σήμερα, τουλάχιστον, έχει λιακάδα. Δεν θα του χρειαστεί ο σκούφος.

Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης

Δύο χρόνια πέρασαν κιόλας από τότε, αλλά το γκράφιτι παραμένει ακόμα εκεί, άθικτο στον τοίχο. Κάθε μέρα, το ίδιο πάντα σύνθημα, περασμένο με μαύρο ψεκαστήρα, μας θυμίζει ότι το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης. Ένα αναχρονιστικό και συνάμα επίκαιρο θέμα, που, όπως φαίνεται, θα παραμείνει ανεξάντλητο, έως ότου βαφεί ο τοίχος.

Ξυπόλυτα

Κάθε φορά που σταθμεύει ένα αυτοκίνητο στο αχανές αυτό πάρκινγκ, καταφθάνουν παιδιά, κουρασμένα και ταλαίπωρα, με λεκιασμένα και βρώμικα ρούχα. Πλησιάζουν τους επιβαίνοντες και τους εκλιπαρούν υπομονετικά για βοήθεια, απευθύνοντας μια άλογη έκκληση προς εκείνους που βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα, να αλλάξουν την δική τους. Σαν λαιτμοτίβ, αντηχούν οι αδιάκοποι κλαυθμοί και οδυρμοί τους.

- Μπαμπά, γιατί είναι ξυπόλυτοι;

- Επειδή δεν έχουν παπούτσια να φορέσουν.

Κοίταξε τα παπούτσια του και δεν τόλμησε να μου κάνει άλλη ερώτηση.

Το παράνομο παπάκι

Κυριακάτικη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. O καιρός, καταπληκτικός. Επιλέξαμε κι εμείς, όπως τόσοι άλλοι Αθηναίοι, να περιδιαβούμε την αρχαία Αθήνα. Εδώ κι εκεί, Πακιστανοί μικροπωλητές βιοπαλεύουν, μερικοί πουλώντας χάρτινα παρασόλια, ενώ άλλοι πετάνε, πάνω σε μία ξύλινη σανίδα, μία περίεργη ουσία σε σχήματα φρούτων και ζώων, η οποία ανακτά σχεδόν αμέσως την αρχική της μορφή, ως δια μαγείας. Η μικρή έχει μείνει άναυδη με ένα από τα μαγικά αυτά παπάκια. Πορτοκαλί στο χρώμα. Προσπαθώ να την απομακρύνω. Αδύνατον. Ο Πακιστανός έρχεται και της προσφέρει το παπάκι. Δεν θέλει χρήματα, "ίνε ντόρο" μου εξηγεί με νόημα.

Πάνω που ψαχουλεύω τις τσέπες μου για κέρματα, βλέπω ξαφνικά να τρέχουν οι Πακιστανοί, όλοι μαζί. Δημοτική αστυνομία. Κάπως, δόθηκε το σύνθημα. Ένας απ' αυτούς όμως δεν τα κατάφερε. Έχασε πολύτιμο χρόνο, προσπαθώντας να μαζέψει την πραμάτειά του. Μπορεί και να δίστασε λιγάκι, μη θέλοντας να απολέσει την στρατηγική του θέση στην συμβολή της Αρεοπαγίτου και Μακρυγιάννη. Μπορεί, επίσης, να μην άκουσε καν το σύνθημα.

Τα παιδιά, ανήσυχα, με ρωτάνε: "μπαμπά, γιατί τον έπιασε η αστυνομία;" Ευτυχώς, τους προφυλάσσει η παιδική τους αθωότητα και αδυνατούν να συλλάβουν τον παραλογισμό της πολυσύνθετης ανθρώπινης κοινωνίας.

Τουλάχιστον, η μικρή, που δεν αντιλήφθηκε τίποτα, είναι χαρούμενη με το παπάκι της.

Όσο για τον καλό Σαμαρείτη από το Πακιστάν, ούτε καν σκέφτηκα να τον ρωτήσω πώς τον λένε. Ένας ανώνυμος Πακιστανός, μεταξύ τόσων άλλων ανώνυμων Πακιστανών, σε αναζήτηση αξιοπρέπειας. Σε αναζήτηση ονόματος.

Ο πλανόδιος τενόρος

Κυριακή πρωί. Ο καιρός, ιδανικός για βόλτα στην παραλία, μας ωθεί στην αντίθετη κατεύθυνση, στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, για να γλιτώσουμε την κοσμοσυρροή. Εκεί, μπροστά από το Μουσείο της Ακρόπολης, στην είσοδο του οποίου συνωστίζεται πλήθος επισκεπτών, ανάμεσα σε Πακιστανούς μικροπωλητές και Έλληνες περιπατητές, βρίσκεται ένας νεαρός τενόρος. Κάθε μέρα, 12.00 με 13.30, εξασκεί την τέχνη του και δοκιμάζει διάφορες τεχνικές, προς τέρψη των εκεί ακροατών. Προτιμάει, λέει, τον Ιερό Βράχο από την Ερμού, επειδή τον εμπνέει περισσότερο, ενώ ο κόσμος είναι κι εκείνος διαφορετικός, ποιοτικότερος. Εκείνο το μεσημέρι, έχει φέρει μαζί του Μακμπέθ και Ντον Τζιοβάνι. Κάνει όμως το χατίρι του μικρού και του τραγουδάει, έστω και για λίγο, τον Παπαγκένο.

Απηυδισμένος από τους αυλοκόλακες και την συντεχνιακή νοοτροπία του χώρου, επέλεξε την εναλλακτική αυτή βιοποριστική ενασχόληση, που του εξασφαλίζει ημερήσιο εισόδημα € 100 και την ελπίδα να ζήσει μια μέρα το όνειρό του: να καταξιωθεί στη Νέα Υόρκη, αφού πρώτα τελειοποιήσει την τέχνη του στο Μόναχο.

Μέχρι να εκπληρωθούν τα όνειρά του, θα τον βρείτε εκεί, στην είσοδο του Μουσείου της Ακρόπολης. Ποιος ξέρει, με λίγη τύχη, θα ακούσετε και λίγο Παπαγκένο. Αλλιώς, αναζητήστε τον στην Νέα Υόρκη, ή οπουδήποτε αλλού τον οδηγήσει η αγάπη της τέχνης.

Όλα καλά

Απόγευμα προς βράδυ, σχεδόν απόβραδο. Ο ουρανός αίθριος, με ελάχιστα, διασκορπισμένα σύννεφα. Στο πεζοδρόμιο, στη συμβολή δύο οδών, στέκεται μια κυρία. Είναι απλά ντυμένη και σφίγγει στην αγκαλιά της ένα παιδί. Το παιδί της. Και οι δύο έχουν το βλέμμα τους στραμμένο προς το επιβλητικό και απρόσωπο κτίριο του νοσοκομείου.

Η μάνα τού ψιθυρίζει, στο αυτί, "όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς". Το παιδί παραμένει όμως ανήσυχο. Η μάνα, αναστατωμένη κι εκείνη, επαναλαμβάνει την αίολη υπόσχεσή της. Μία ύστατη και ανέλπιστη και συνάμα ανεύθυνη προσπάθεια για να καθησυχάσει το παιδί, ή μάλλον για να γαληνέψει η ίδια.

Το παιδί, ανέκφραστο τώρα, στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό του το αιώνιο ερώτημα, "γιατί;", ανήμπορο να βρει την απάντηση. Και η μάνα, ψάχνει κι εκείνη να βρει την απάντηση. Ψάχνει να την βρει στα μάτια του παιδιού της, που άρχισε να δακρύζει.

Γιατί;

Σύγχρονη εργαζόμενη γυναίκα

Είχαμε καιρό να βρεθούμε. Είναι αλήθεια ότι οι σχέσεις μας δεν ήταν ποτέ φιλικές, αλλά κύλησε τόσο νερό στο αυλάκι από τότε, που ξεγράφηκαν όσες αντιπάθειες που ενδεχομένως να υπήρχαν. Έτσι, όταν μου πρότειναν να έρθω στο τσιμπούσι, δεν αρνήθηκα. Ήταν κι εκείνη εκεί. Εκείνη, που δήλωνε πλήρη αφοσίωση στη δουλειά της, ομολογώντας τότε, με αφοπλιστική ειλικρίνεια: "δεν μ' ενδιαφέρει και τόσο η προσωπική μου ζωή, γιατί η δουλειά μου με γεμίζει πλήρως".

Τώρα, νιόπαντρη και έγκυος, με απόλυτη ευθύτητα και πάλι, αναρωτήθηκε εάν θα μπορούσε να πάρει λιγότερη άδεια απ' αυτήν που δικαιούται για να αναθρέψει το παιδί της, γιατί δεν πιστεύει ότι είναι ικανή να αντέξει τόσο καιρό μακριά από τη δουλειά της. Από τη δουλειά της που την γεμίζει. Ή μάλλον, την αδειάζει, εκείνη κι όλους που συνθέτουν το πολύπλοκο παζλ της ζωής της.

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 7)

Σήμερα, έμαθα ότι η μέρα και η νύχτα εναλλάσσονται, επειδή η Γη γυρίζει γύρω από τον εαυτό της. Και όταν βρισκόμαστε από κάτω, μία δύναμη μας τραβάει προς τη Γη και δεν μας αφήνει να πέσουμε (το ίδιο ισχύει και για τα αυτοκίνητα). Όταν το εκμυστηρεύτηκα στον μπαμπά, εκείνος απόρησε και είπε υψηλόφωνα: "α μπα;"

Μέχρι την Παρασκευή πρέπει να έχουμε μάθει αυτό το ποίημα (το ποίημα είναι μία ιστορία με πολλά νοήματα):

"Ανάμεσα στα σύννεφα,

κρύφτηκε πάλι ο ήλιος,

κι η Μαργαρίτα ένιωσε,

πως χάθηκ' ένας φίλος..."

Εγώ κατάλαβα τί ήθελε να πει ο ποιητής. Εσείς;

Π.Σ. 2009-2010 (σελ. 4)

Σήμερα, η αδελφή μου πήγε στο μπαλέτο. Εμένα όμως, με άφησαν στο σπίτι. Στενοχωρέθηκα πάρα πολύ. Μου είπαν ότι δεν δέχονται αγόρια εκεί, στη σχολή χορού της αδελφής μου. Θύμωσα και ξενέρωσα. Φώναξα "όταν μεγαλώσω και γίνω κορίτσι, θα πάω κι εγώ στο μπαλέτο".

Το πρωί, στο σχολείο, είχε πολύ γέλιο. Έκλασα και η δασκάλα είπε ότι θα γράψει στην κρεμάστρα μου (εκεί που βάζω την τσάντα και τη ζακέτα μου) "το αγόρι που κλάνει". Σκάσαμε όλοι στα γέλια.

Αχ, πόσο μου αρέσει ο χορός και το μπαλέτο.

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 6)

Σήμερα ήρθε η καινούργια δασκάλα, η αναπληρώτρια της Σοφίας. Την λένε Τέρυ. Τί αστείο όνομα! Το πρωί, είδα και τη μαμά της Ακριβής. Μου είπε "γεια σου, με θυμάσαι; Είμαι η νονά (αντί για μαμά) της Ακριβής" και πέθανα στα γέλια.

Το απόγευμα, ρώτησα τον μπαμπά πώς γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος, αλλά δεν ήξερε. Μετά, κάτι μου έλεγε για τον Δαρβίνο και τον Θεό (μάλλον τον Δία εννοούσε. Έτσι τον λένε τον Θεό στον "Ηρακλή"). Δεν πολυκατάλαβα. Ύστερα, του είπα ότι μπορώ να μετρήσω, χωρίς ποτέ να σταματήσω. Για πάντα. Και ο μπαμπάς εντυπωσιάστηκε (επ' άπειρον μουρμούρισε). Του το απέδειξα κιόλας: άρχισα να μετράω κι έφτασα μέχρι το είκοσι!. Έτσι που ήταν εντυπωσιασμένος, κάθισα και του έγραψα λέξεις δικής μου επινόησης: "ΜΕΑΗΕΝΑΘΗ", "ΗΘΕΑΝΜ", ΝΕΡCΠΜΗ", "ΠΝΕΡCΝΜΗ", "ΠΝΕΡΝΜΗΑΕ", "ΜΝΗΑΕΡΕΠ" και "ΕΜΝΗΑΕΠΡΙΑ". Σύμφωνα με τον μπαμπά, πρέπει να είμαι η πρώτη στον κόσμο που σκέφτηκε να γράψει αυτές τις λέξεις!

Το απόγευμα, πήγα και στο μπαλέτο. Πέρασα υπέροχα, γιατί είδα πολλές φίλες μου: την Φωτεινή, την Κατερίνα και τη Μαριανίνα. Δεν είδα όμως κανένα αγόρι. Το είπα μετά και στον αδελφό μου που ήθελε να έρθει μαζί μου. Του εξήγησα ότι δεν μπορεί, γιατί το μπαλέτο είναι μόνο για τα κορίτσια.

Εκλογικό κλίμα

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, προσπαθώ να διακρίνω κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά και την στάση των ανθρώπων. Δεν διαπιστώνω όμως καμία αλλαγή. Στο μετρό, ένας νεαρός πρεζάκιας ζητάει βοήθεια, αλλά έχουμε διαφορετική αντίληψη της βοήθειας. Ένας άλλος νεαρός μιλάει στο κινητό "άσε, τώρα, χάλια μαύρα είναι. Για να σου δώσω να καταλάβεις, σήμερα ξεκίνησα και ακόμα και για να κλάσω, πρέπει να ζητήσω άδεια". Τίποτα δεν έχει αλλάξει: αμετάβλητη η πεζή και βαρετή καθημερινότητά μας.

Κι όμως, στο νηπιαγωγείο, μας ενημέρωσαν, μόλις σήμερα, ότι το ολοήμερο τμήμα παύει να είναι ολοήμερο από τη Δευτέρα. Θα λειτουργεί πλέον μέχρι τις 12.30. Η νηπιαγωγός, βλέπετε, όλως τυχαίως, πήρε ξαφνικά μετάθεση για Αλεξάνδρεια (Αιγύπτου, μας εξήγησαν). Όταν βρεθεί αναπληρώτρια - μας καθησύχασαν - θα λειτουργήσει και πάλι το τμήμα, κανονικά.

Και μας το ανακοίνωσαν με τέτοια φυσικότητα, λες κι όλοι το κάνουν. Λες και δεν έχουμε υποχρεώσεις ή δουλειές, λες και μπορούμε να αλλάξουμε τους καθημερινούς μας ρυθμούς έτσι απλά, από τη μια στιγμή στην άλλη. Εκείνη προφανώς μπορεί.

Εκείνη, προφανώς, πιστεύει ότι όλοι θα έκαναν το ίδιο στη θέση της: θα βολεύονταν όσο είναι ακόμα καιρός, γιατί μετά, έρχεται η σειρά των άλλων. Εμάς όμως, μας ρώτησαν εάν μας βολεύει; Μπορεί οι περισσότεροι να έχουν συνηθίσει να τραμπαλίζονται με αυτόν τον τρόπο και να είναι ευχαριστημένοι με αυτήν την σάπια και βρώμικη τραμπάλα. Αλλά η τραμπάλα αυτή, εμάς, δεν μας κάνει. Είναι ξεπερασμένη. Και άβολη. Φωνάζουμε "όχι, φτάνει πια", αλλά μας ακούει κανείς; Τα γράφουμε, αλλά μας διαβάζει κανείς; Τα εξηγούμε, αλλά μας καταλαβαίνει κανείς; Προφανώς όχι.

Το μόνο σίγουρο, είναι ότι το εκλογικό κλίμα θα διαφανεί στις συμπεριφορές και την στάση των ανθρώπων, μετά τις εκλογές: όταν οι βολεμένοι θα ξεβολευτούν, κατεβάζοντας μία μουτσούνα, καθώς οι αβόλευτοι θα βολευτούν, χαμογελώντας. Αλλά μην ανησυχείτε, για μας δεν θα αλλάξει τίποτα. Αν χρειαστείς ποτέ βοήθεια, γιατί είσαι ναρκομανής, την ίδια αδιαφορία θα επιδείξει το κράτος. Και για την κλανιά, μην έχεις αυταπάτες, πάλι θα αναγκαστείς να ζητήσεις την άδεια, αλλά πολύ αμφιβάλλω ότι θα σου την δώσει κανείς.

Τί πίκρα!

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 5)

Λοιπόν, ξέρετε κάτι; ο μπαμπάς με χτυπάει συνέχεια. Εκείνος βέβαια το αρνείται. Αλλά αυτό μάλλον συμβαίνει επειδή έχει αδύνατη μνήμη. Του θύμισα τότε, που με είχε χτυπήσει με τη ζώνη. Μου απάντησε "μα τί λες τώρα; είσαι στα καλά σου;", αλλά μετά το θυμήθηκε και το παραδέχτηκε: "μήπως εννοείς τη φορά που σε βοήθησα να σου βγάλω τη ζώνη και άθελά μου σε πόνεσα; Δεν σε χτύπησα όμως. Υπάρχει διαφορά". Εγώ όμως δεν την νιώθω την διαφορά. Εγώ πόνεσα. Και ναι, με χτύπησε. Την άλλη φορά πάλι, μου πάτησε το πόδι. Δεν το 'κανε επίτηδες, μου είπε. Και λοιπόν; Δηλαδή, δεν μετράει; Εγώ πάλι πόνεσα. Μετά, ισχυρίστηκε ότι υπάρχουν γονείς που χτυπάνε "πραγματικά" τα παιδιά τους, με χαστούκια και σφαλιάρες, αλλά δεν τον πιστεύω. Ούτε τη μαμά πιστεύω, την οποία επιστράτευσε ο μπαμπάς. Τέλος πάντων, όλο με χτυπάει αυτός ο κακός μπαμπάς.

Στο σχολείο, έμαθα μία καινούργια έκφραση: "τώρα, σε λίγο". Σημαίνει "δεν με ενδιαφέρει". Μου το είπε δύο φορές η δασκάλα: όταν προσπάθησα να της πω ότι με έσπρωξε ο Δημήτρης και όταν την ειδοποίησα ότι είχα ολοκληρώσει τη ζωγραφιά μου και ήμουν έτοιμη να μαζέψω τα πράγματά μου για να φύγω.

Αύριο φεύγουμε. Πάμε εκδρομή. "Για να ψηφίσουμε" είπε ο μπαμπάς. Αλλά δεν κατάλαβα τί εννοούσε. Και όταν τον ρώτησα, με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο με την απάντησή του.