Όλο νεύρα

Είμαι πολύ κουρασμένος. Ψυχικά και σωματικά. Τα' χω παίξει. Η υπερένταση φταίει. Και το άγχος. Και τόσο καιρό, τα κρατάω μέσα μου. Γι' αυτό ξέσπασα, χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, στην άμοιρη κοπέλα που έλεγξε τις χειραποσκευές στο αεροδρόμιο. Φώναζα και ωρυόμουν να με αφήσουν να περάσω το ψαλίδι της μικρής. Το αγαπημένο της. Ακόμη και η αστυνομία αναγκάστηκε να επέμβει. Μάταια. Για ένα τόσο δα ψαλιδάκι. Είχα όμως ανάγκη να ξεσπάσω. Τί κέρδισα; Απολύτως τίποτα. Μόνο χαμένος βγήκα, με ένα ψαλίδι λιγότερο, μαζί με όλες τις αναμνήσεις που το συνόδευαν.

Παιδικές μαντινάδες

"Κοιμάμαι στον ουρανό χωρίς κρεβάτι".

"Κάποιος πετάει χωρίς φτερά".

Sisyphe revisited

Ζητώ συγγνώμη από τους ελληνόφωνους αναγνώστες.

On a fait le voyage pour que les petits-enfants voient leurs grands-parents et vice-versa. On a fait, presque tous les jours, l' aller-retour pour voir papi et mamie dans la même journée. Un incessant va-et-vient qui ne peut pas satisfaire tout le monde et qui ne satisfait personne. Une vraie quête de bonheur frustrée par la tristesse.

Comme un éternel supplice, renouvelé année après année, sur plusieurs générations, pour un crime qui n' a jamais été commis.

Δίλημμα

Μικρός, είχα θέσει στον παππού μου το εξής υποθετικό δίλημμα: σε περίπτωση που έπρεπε κάποιος από τους δυο μας να πεθάνει, ποιόν θα διάλεγε; Η πρόδηλη επιλογή του μου είχε κάνει τότε τρομερή εντύπωση και έμεινε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου.

Τώρα, αναρωτιέμαι γιατί δεν είχα κάνει την ίδια ερώτηση στους γονείς μου. Μάλλον φοβόμουνα μην ακούσω την λάθος απάντηση.

Μεταφυσικές ανησυχίες

- Μπαμπά, ο παππούς πέθανε;

- Ναι, πέθανε.

- Αααα. Και πού πήγε; Στον ουρανό;

- Δεν ξέρω πού πήγε. Ο ουρανός είναι μία μεταφορά. Μπορεί όμως και η ψυχή του να ανέβηκε στον ουρανό. Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει.

- Αααα. Και πώς ανέβηκε; Με γερανό;

Με αποστόμωσε.

Φασαρία

Δεν την αντέχω άλλο. Την αγαπάω, αλλά δεν την αντέχω. Η νευρόσπαστη ξαδέλφη μου με έχει πραγματικά εξουθενώσει. Σκαρφίζεται συνέχεια καινούργια παιχνίδια που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, σωματικές ασκήσεις με τη μπάλα, στο νερό, ακόμη και κυνηγητό, κρυφτό, αναρρίχηση δέντρων κ.ο.κ.. Και η αδελφή μου δεν πάει πίσω, αλλά η ξαδέρφη μου είναι το κάτι άλλο.

Εμένα, μου αρέσει να κάθομαι, να φτιάχνω πύργους και σπίτια με τα λέγκο μου, να ακούω μουσική και γενικότερα να χαλαρώνω. Τα κορίτσια, απεναντίας, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διατάζουν. Δεν ξέρουν να ακούν. Το ίδιο εξάλλου συμβαίνει και με τους μεγάλους. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν έχουν μάθει να ακούν. Ιδίως εμάς τους μικρούς.

Γι' αυτό και χθες ξέσπασα σε αναφιλητά στο τηλέφωνο και ικέτεψα τον μπαμπά να έρθει αμέσως στο σπίτι της γιαγιάς, γιατί δεν μου άρεσε ούτε η γιαγιά ούτε το σπίτι της, μέχρι που ήρθε τελικά, νευριασμένος, να με πάρει. Ευτυχώς. Έτσι, απόλαυσα τον ύπνο μου, γλίτωσα κι από τις δαγκάνες των κοριτσιών και το πιο σημαντικό απ' όλα: έκανα για μια φορά ό,τι ήθελα. Εγώ, όχι οι άλλοι.

Την άλλη μέρα του ομολόγησα ότι απλά με ενοχλούσε η φασαρία.

Γενναιοδωρία

Παρασκευή βράδυ στο καράβι. Η κοσμοσυρροή και τα συνωστισμένα goody's μας αναγκάζουν να δειπνήσουμε στο εστιατόριο αλακάρτ, με τα λιγοστά τραπέζια. Ενώ καθόμαστε και προσπαθούμε να ηρεμήσουμε τα παιδιά, ένας κύριος, αλλήθωρος, τους κάνει δώρο 3 κούκλες και ένα αυτοκινητάκι. Για να μην μείνει κανείς παραπονεμένος, μας κέρασε κι εμάς δύο μπίρες. Ο, γνωστός σε όλους, κυρ Μιχάλης, όπως μας ενημέρωσαν, λακωνικά.
Μας έφτιαξε ολονών τη διάθεση. Ελπίζω ειλικρινά να έφτιαξε και τη δική του.

Ταξική συνείδηση

Η μεσόκοπη γυναίκα από την ανατολική Ευρώπη επιβιβάζεται στο λεωφορείο με τα δύο μικρά παιδιά της. Αμέσως της παραχωρούν, περιέργως, τη θέση. Εκείνη, όμως, αρνείται ευγενικά, με σπαστά ελληνικά. Τα παιδιά την κοιτάζουν με απορία, προσπαθώντας με κόπο να διατηρήσουν την ισορροπία τους καθώς στρίβει το λεωφορείο. Απορία, αλλά και ακατανοησία για την αντίδραση της μάνας τους, που επιδεικνύει έμφυτη πλέον δουλοπρεπή συμπεριφορά, απόρροια κακουχιών και ταξικής εκμετάλλευσης πολλών γενεών. Ακόμη και για μια θέση στο λεωφορείο.

Σύντομα, όταν μεγαλώσουν, θα έρθει και η σειρά τους.

Καπνοεξάρτηση

Στο κομμωτήριο, απέσυραν όλα τα τασάκια. Μία πελάτισσα παραπονιέται. Είναι λέει υπέρ του δικαιώματος των καπνιστών. Μας εξιστορεί κι ένα περιστατικό που της είχε συμβεί στο Λος Άντζελες, όταν, σε πολύ ανοικτό χώρο, "σαν το ΟΑΚΑ", άναψε ένα τσιγάρο, προκαλώντας την άμεση αντίδραση των (ξενέρωτων) Αμερικανών που φώναξαν "Oh my god! She 's smoking!". Θυμήθηκα τότε κι εγώ ένα αντίστοιχο βίωμα. Ήταν μία παγερή νύχτα, με -5 βαθμούς, στον Καναδά. Είχα βγει έξω από το νοσοκομείο, για να αλλάξω παραστάσεις. Και για να καπνίσω. Ολομόναχος τότε στο τσουχτερό κρύο, μέσα στο χιόνι, με το χέρι παγωμένο και το τσιγάρο στο στόμα, δεν βρέθηκε ούτε μία ψυχή να μου κάνει μία επίκριση, να μου πει "oh my god". Δυστυχώς. Θα είχα νιώσει πολύ καλύτερα.

Στο κομμωτήριο, βγαίνει έξω η πελάτισσα για να μιλήσει στο κινητό της. Και για να καπνίσει. Δεν της λέει κανείς τίποτα. Όμως, εδώ είναι καλοκαίρι.

Καπνοαπαγόρευση

Χθες, όλες οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από το θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, ή της καπνοαπαγόρευσης. Ένα μέτρο που εμπλούτισε το λεξιλόγιό μας και δίχασε ολόκληρη την ελληνική κοινή γνώμη, συναγωνιζόμενο σε ενδιαφέρον την πολιτική και το ποδόσφαιρο, ακόμη και την ιουροβίζιον. Απασχόλησε ακόμη και τα παιδιά, που ρωτούσαν εάν καπνίζουμε, γιατί δεν καπνίζουμε ή γιατί καπνίζαμε. Κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει, όταν είδαν τις δασκάλες να βγαίνουν πλέον στην αυλή για να καπνίσουν, με τα τασάκια και τους καφέδες τους, δίπλα στην τραμπάλα. Στην τραμπάλα όμως της παιδικής χαράς, δεν υπάρχουν τασάκια, γιατί εκεί απαγορεύεται το κάπνισμα. Ευτυχώς, γιατί έτσι μπόρεσαν τα παιδιά και ανακάλυψαν ένα παιχνίδι προσφιλές στο στράτευμα, το αντιγόπινγκ. Και καμιά φορά, τις πιπιλίζουν κιόλας τις γόπες.