Το παγκάκι της προκατάληψης

Καθώς φτάνουμε στην στάση του λεωφορείου, μορφάζει και μου λέει "δεν μου αρέσει αυτή η κυρία". Η καλοντυμένη μεσόκοπη Φιλιππινέζα σηκώνεται από το παγκάκι για να κάτσουν τα παιδιά. Λίγο αργότερα, δύο μαυροφορεμένες ηλικιωμένες κυρίες αποβιβάζονται από το λεωφορείο και κάθονται κι εκείνες στο παγκάκι. Τα παιδιά σηκώνονται αμέσως, γκρινιάζοντας. Ενώ προσπαθώ να καταλάβω την αιτία της δυσαρέσκειάς τους, η μία κυρία εκμυστηρεύεται στην άλλη "και στο χωριό, η κόρη της Ελπίδας νομίζει ότι είμαι τρελή".

Εκδρομή στη θάλασσα

Πίσω μας, το πευκόδασος είναι πράγματι εντυπωσιακό, σαν ένα ξύλινο κάστρο. Η θάλασσα είναι πεντακάθαρη. Φυσάει αέρας κι όμως τα κύματα είναι μικρά. Φουσκώνουμε τη βάρκα για τα παιδιά: ενθουσιάζονται, κάνουν βουτιές, βρέχονται, πίνουν νερό, τρομάζουν, γελάνε, κρυώνουν, στεγνώνουν και μετά, πάλι στην θάλασσα. Πάμε να τσιμπήσουμε κάτι στην διπλανή καφετέρια. Ο σερβιτόρος, γνωστός από άλλο μαγαζί, εξηγεί τους λόγους της μετεγγραφής του, σαν ένα ποδοσφαιρικό μεταγραφικό σίριαλ του καλοκαιριού. Ένας ταβλαδόρος κερνάει παγωτό και τοστ στα παιδιά, γιατί του έφεραν το πολυπόθητο γούρι, φυσώντας το χέρι του πριν από κάθε σημαντική ζαριά. Αργότερα, το απόγευμα, στο σπίτι, λίγο πιο ψηλά, στους πρόποδες του βουνού, κάτσαμε να πιούμε καφέ, φάγαμε βερίκοκα και απολαύσαμε την υπέροχη θέα. Είχε πια νυχτώσει όταν φύγαμε.

Θεία πρόνοια

Μόλις σταμάτησε η καλοκαιρινή μπόρα και οι δρόμοι εδώ στον Άγιο Στέφανο έχουν γεμίσει από τρεχούμενα λασπόνερα. Φτάνουμε επιτέλους στον τόπο της συναλλαγής, ένα σπίτι λιτό και απόμακρο. Τους αφήνω το κουτί με τα κεράσματα, μου επιστρέφουν το πορτοφόλι, άθικτο. Τους είμαι πράγματι υπόχρεος, εκείνοι πάντως με διαβεβαιώνουν ότι θα τους ανταμείψει ο Θεός. Κάτι θα ξέρουν οι καλοί αυτοί Σαμαρείτες. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ξεπροβάλλουν δειλά μερικές ηλιαχτίδες που διαπερνούν τον συννεφιασμένο και μουντό ουρανό.

Ο βασιλιάς της ποπ

"Ο «βασιλιάς της ποπ» πέθανε σήμερα, τις πρώτες πρωϊνές ώρες, σε ηλικία 50 ετών, σε νοσοκομείο του Λος Αντζελες, από ανακοπή καρδιάς". Η λιτή ανακοίνωση μού υπενθυμίζει ότι ήμουν μέγας θαυμαστής του στα εφηβικά μου χρόνια. Ντρέπομαι κιόλας να το ομολογήσω, σαν να ήταν ένα φοβερό μυστικό που έπρεπε να μείνει για πάντα επτασφράγιστο. Τότε όμως δεν ντρεπόμουν καθόλου, ήμουν μάλιστα πολύ περήφανος. Τώρα που αναπολώ εκείνα τα χρόνια, μέσα από θολές αναμνήσεις διάσπαρτων ήχων και εικόνων, κάπως μου 'χει λείψει η μουσική του. Πολύ φοβάμαι όμως ότι ο ίδιος ο έκπτωτος βασιλιάς δεν θα μου λείψει καθόλου.

τα Σύβοτα Καραϊβικής

Φέτος το καλοκαίρι, εάν φοβάσαι τα αεροπλάνα, θέλεις να αποφύγεις τις καταρρακτώδεις βροχές και τους τυφώνες, δεν σου αρέσουν οι μαύροι, τα φοινικόδεντρα, ο χορός, η μουσική και τα καυτερά φαγητά, σε χαλάνε το ρούμι, η πινακολάδα, το ντάι-κίρι και η μαργαρίτα, μιλάς μόνο ελληνικά και πιστεύεις (και έχεις δίκιο) ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε γενετικά καλύτεροι από τους άλλους, ότι υπερτερούμε σε όλους τους τομείς, στον πολιτισμό, στην ιστορία, ακόμη και στα αξιοθέατα και το καμάκι, εάν πιστεύεις τον θείο σου τον θαλασσόλυκο που πάντα σου έλεγε ότι η θάλασσα στην Καραϊβική δεν έλεγε, εάν δεν έχεις βγάλει ποτέ σου διαβατήριο λόγω φωτογραφίας, αλλά φοβάσαι κιόλας να το κάνεις μην διαψευθούν τα πιστεύω σου, το έχεις κάνει όμως τάμα να πας μια φορά στη ζωή σου στην Καραϊβική, τότε ακολούθα τις συμβουλές της διαφήμισης του ΕΟΤ με τίτλο "τα νησιά της Καραϊβικής στα Σύβοτα" - με παρασυνειδησιακό υπότιτλο "ο γύρος του κόσμου σε μία χώρα, την Ελλάδα" - και πήγαινε στα Σύβοτα Καραϊβικής.

Εγώ, προσωπικά, λέω να πάω φέτος στα Σύβοτα Θεσπρωτίας, ανάμεσα στην Ηγουμενίτσα και την Πάργα, ένα πανέμορφο μέρος που σου θυμίζει Ελλάδα. Καμία σχέση με Καραϊβική.

Η γέννηση

Εκεί, ήταν πράγματι παράδεισος...

Όλα ξεκίνησαν όταν έσπασαν τα νερά. Καθώς λοιπόν αιωρούμαι σαν αστροναύτης μέσα στο αμνιακό υγρό, ανακαλύπτω με απότομο τρόπο τη βαρύτητα και σφηνώνομαι βίαια στον τράχηλο της μήτρας, με το κεφάλι προς τα κάτω. Οι συσπάσεις, ολοένα πιο έντονες και συχνές, με πιέζουν και με πονούν αφάνταστα. Έχω την εντύπωση ότι τα κόκκαλά μου θα σπάσουν, ενώ προχωρώ επίπονα και αργά προς τα κάτω. Ένα αληθινό μαρτύριο. Πραγματικά, υποφέρω. Δεν αντέχω άλλο. Κι εκεί που πίστευα ότι όλα τελείωσαν, εμφανίζεται από το πουθενά ένα εκτυφλωτικό φως. Προσπαθώ να κρατήσω τα μάτια μου κλειστά. Ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός. Μου κόβουν, χωρίς αναισθητικό, τον ομφάλιο λώρο και τα πνευμόνια μου παίρνουν φωτιά. Συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι πέθανα και βάζω τα κλάματα. Ουρλιάζω γεμάτος αγανάκτηση, ανακουφίζοντας τον γιατρό που με εξετάζει.

Ντροπή

Είναι αργά και πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσω φέτα για τη σαλάτα. Παίρνω κάτι ψιλά και τρέχω να προλάβω το σουπερμάρκετ πριν κλείσει. Ενώ συλλογίζομαι εάν αξίζει τόσο κόπο ένα κομμάτι τυρί, με πλησιάζει ντροπαλά ένας φοιτητής και με εκλιπαρεί, πολύ ευγενικά, για χρήματα. Είναι, λέει, άστεγος. Πρεζάκιας πάντως δεν είναι ή τουλάχιστον δεν φαίνεται να είναι. Ξαφνιασμένος, προφασίζομαι την έλλειψη κερμάτων και φεύγω βιαστικά προς το σουπερμάρκετ. Στην επιστροφή, πήρα άλλο δρόμο. Δεν ήθελα να τον κοιτάξω στα μάτια.

Παγωτό

Ήρθε επιτέλους το καλοκαίρι. Το ξέρω, γιατί ο Παύλος γύρισε στο σχολείο και είδα ότι πουλάνε πάλι καρπούζια στο σουπερμάρκετ. Και το καλύτερο απ' όλα είναι ότι μπορώ να τρώω ελεύθερα παγωτό, γιατί ο μπαμπάς μού έπαναλάμβανε όλη τη χρονιά ότι τα παγωτά τρώγονται μόνο το καλοκαίρι. Και να που ήρθε το καλοκαίρι... Ο αθεόφοβος είχε όμως το θράσος να με μαλώσει γιατί έφαγα παγωτό στη γιορτή του σχολείου. Ναι, μάλιστα, ήταν ήδη καλοκαίρι. Εντάξει, 5 ήταν τα παγωτά που έφαγα! Τα χωνάκια αυτά ήταν όμως πολύ μικρά, πάρα πολύ μικρά, σχεδόν μικροσκοπικά. Και ξέρετε ποιά φτηνή δικαιολογία βρήκε; Ότι έπρεπε να τον είχα ρωτήσει πρώτα. Αυτό τον μάρανε. Σας λέω, δεν βγάζει κανείς άκρη με τον μπαμπά μου. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι έχει εντελώς σαλτάρει. Τον παίρνουν και τα γεράματα... Τελοσπάντων, τώρα που ήρθε το καλοκαίρι θα τρώω συνέχεια παγωτό....και όταν λιώσει θα το ρουφάω ....και στο τέλος, θα γλύφω τα κυπελάκια μέχρι να εξαφανιστεί κάθε ίχνος παγωτού..."καλώς το καλοκαίρι, παράμ παράμ παράμ παμ...".

Τα παιχνίδια της μοίρας

Σύμπτωση: "τυχαία κυρίως εμφάνιση δύο ή περισσότερων γεγονότων ή φαινομένων στον ίδιο χρόνο ή και στον ίδιο χώρο" (Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας). Πρώτο γεγονός: ο κουρέας μου γνώρισε μια Λέσβια και αποφάσισε να ανοίξει ένα κομμωτήριο στη Μυτιλήνη. Θα είναι έτοιμο τον Σεπτέμβριο. Δεύτερο γεγονός: ένας φίλος μου αρχιτέκτονας πνίγεται στη δουλειά. Φτιάχνει, μεταξύ άλλων, και ένα κομμωτήριο στη Μυτιλήνη για έναν ξάδελφό του. Τυχαία εκδήλωση δύο ανεξάρτητων γεγονότων στον ίδιο χρόνο και χώρο: ο κουρέας μου τυχαίνει να είναι και ξάδελφος του φίλου μου.

Μπα, κισμέτ ήταν...

Μακρόνησος

Την Κυριακή, επισκεφτήκαμε το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, γνωστό κυρίως για το κυλικείο του και λιγότερο για τα εκθέματά του. Εκεί δίπλα, επί της Μελιδώνη, ανακαλύψαμε και τις δύο μοναδικές συναγωγές της Αθήνας. Απέναντι από το Μουσείο, επί της Αγ. Ασωμάτων, υπάρχει κι ένα άλλο μουσείο. Ένα μουσείο, παντελώς άγνωστο. Χωρίς καμία καταχώριση στον Χρυσό Οδηγό, στο Υπουργείο Πολιτισμού, στο Αθηνόραμα ή σε άλλες παρεμφερείς ιστοσελίδες. Όλως περιέργως. Προφανώς, δεν είναι αναγνωρισμένο μουσείο, το Μουσείο της Μακρονήσου, ανοιχτό τις καθημερινές, πρωί-απόγευμα, κλειστό τα σαββατοκύριακα. Εκεί βρίσκονται και τα γραφεία της ΠΕΚΑΜ, της Πανελλήνιας Ένωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου. Κάποια μέρα θα πάμε. Εκεί ή στην ίδια τη Μακρόνησο, να αποτίσουμε φόρο τιμής. Ένα νησί τόσο οικείο αλλά ταυτόχρονα τόσο αποξενωμένο. Τόσο κοντά στην Αθήνα, αλλα και τόσο μακριά από τις καθιερωμένες διαδρομές των αθηναϊκών εξορμήσεων. Ένα νησί "ακατοίκητο, αλλά επισκέψιμο", όπως γράφει, μάλλον ειρωνικά, ο ταξιδιωτικός οδηγός.

Η σιέστα

Κυριακή μεσημέρι, αρχές καλοκαιριού κι όμως, η ζέστη υποφερτή. Μπροστά στην εξώπορτα μιας πολυκατοικίας, κείτεται το σωριασμένο σώμα ενός νεαρού. Αναπνέει. Φαίνεται πάντως καταπονημένος και εξαντλημένος. Δεν θέλω να τον ξυπνήσω: την έχει ανάγκη την ξεκούραση κι εγώ, δεν έχω χρόνο να χάσω. Εξάλλου, με τόσες καφετέριες γύρω, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Κάποιος προνόησε κιόλας και του απέθεσε προληπτικά ένα ποτήρι νερό: βρίσκεται σε καλά χέρια. Το απόγευμα όταν γύρισα, δεν τον είδα. Είχε ήδη ξυπνήσει.

Η γριούλα

Στην απέναντι πολυκατοικία, ζούσε μία γριούλα. Ή μάλλον επιζούσε. Καθόταν με τις ώρες στο αναπηρικό της καρότσι, παρκαρισμένο μπροστά στο τζάμι της μπαλκονόπορτας και μας χάζευε.Ή μάλλον είχε στραμμένο το απλανές της βλέμμα προς εμάς. Τώρα πια, διακρίνουμε μόνο κάτι δερμάτινες πολυθρόνες γραφείου. Ή μάλλον τις πλάτες τους. Εϊναι περίεργο, άλλα ώρες-ώρες μου λείπει η γριούλα.

Η εξαφάνιση

Τον έβλεπα σχεδόν κάθε εβδομάδα. Έναν κύριο πολύ προχωρημένης ηλικίας, γύρω στα 90, που φόραγε παλιά ρούχα, σαν σκονισμένα. Ένα γεροντάκι. Περπάταγε με μεγάλη δυσκολία. Στην δε κατηφόρα, δεν μπορούσε να προχωρήσει χωρίς να τον υποβαστάζουν οι περαστικοί. Τον είχα συνοδεύσει κι εγώ αρκετές φορές. Πού πήγαινε; Έχω την αίσθηση ότι πήγαινε σε ένα αρτοποιείο, εδώ πιο κάτω. Τον είχα πετύχει κι εκεί ορισμένες φορές, ολομόναχο, καθιστό σε μια γωνία, ξεχασμένο, σχεδόν παραμελημένο. Γιατί πήγαινε εκεί; Δεν έμαθα ποτέ. Είναι καιρός τώρα που δεν τον βλέπω. Τουλάχιστον έξι μήνες. Πού πήγε; Ένας θεός ξέρει.

Η αγαπημένη μου γιαγιά

Ξενέρωσα. Μόλις τώρα έμαθα ότι πέθανε η γιαγιά μου, ο άνθρωπος που με μεγάλωσε. Άντε τώρα να ειδοποιήσω όλο τον κόσμο που είχα καλέσει στο σπίτι για το μεγάλο πάρτι, με ντιτζέι, μπάρμαν και όλα τα σχετικά. Αλλά έτσι είναι. Στη ζωή μας, μερικά πράγματα δεν προγραμματίζονται, τα πιο δυσάρεστα αλλά και τα πιο ευχάριστα. Άντε πάλι με τις αμπελοφιλοσοφίες. Δεν τις αντέχω, με ξενερώνουν. Πρέπει κάπως να συγκεντρωθώ, να δω τί θα γράψω στο καταραμένο αυτό e-mail; "Συγγνώμη, ακυρώνεται - όχι αναβάλλεται - το πάρτι γιατί πέθανε η γιαγιά μου". Είναι αστείο. Όχι, ψυχρό. Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι η γιαγιάκα που ήξερα και που θυμάμαι έχει εκλείψει εδώ και καιρό. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, κατάντησε σχεδόν να είναι απλά μια καλή αφορμή για εκδρομές. Τουλάχιστον για τα παιδιά. Να, αυτό θα γράψω: "αντί για πάρτι, η γιαγιά μάς κανόνισε εκδρομή στο χωριό". Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα καταλάβουν. Έτσι γλυτώνω και την τυπικούρα και τις κλασικές συλλυπητήριες ατάκες. Μόνο που θα είναι η τελευταία μας εκδρομή. Και τώρα ξενέρωσα για τα καλά.

Καραμέλες

Σήμερα, θύμωσα με τον μπαμπά. Δεν θυμάμαι όμως γιατί. Γενικότερα όμως, μου σπάει τα νεύρα. Μου τη δίνει, πώς να το πώ;. Π.χ. με τις καραμέλες. Έχει κόλλημα με τις καραμέλες. Δεν με αφήνει με τίποτα να τις φάω. Τη μία μου λέει ότι δεν ήμουν καλό παιδί, την άλλη ότι κάνει κακό στην υγεία μου. Δικαιολογίες, δικαιολογίες, ένα σωρό δικαιολογίες. Δεν βγάζεις άκρη. Ενώ εγώ, είμαι πάντα γλυκύτατη με τους συνεπιβάτες του λεωφορείου, τους μεγάλους που δουλεύουν στα καταστήματα, μήπως με συμπαθήσουν και μου δώσουν καμιά καραμέλα. Δεν ξέρω, κάτι παθαίνω με τις καραμέλες. Μου αρέσουν πάρα πολύ. Και η σοκολάτα. Και το παγωτό. Ναι, μάλιστα, το παγωτό. Για το παγωτό όμως, θα γράψω άλλη φορά. Τώρα, προσπαθώ ακόμα να θυμηθώ γιατί θύμωσα με τον μπαμπά...

Ψυχοκοινωνιολογία

Καιρό είχα να δω κάποιον τόσο χαρούμενο στην σκυθρωπή Αθήνα. Ευδιάθετος και άνετος, ο νεαρός μιλάει στο κινητό. Μάλλον για γυναίκες, νυχτερινές εξόδους ή διακοπές. "Επιτέλους, το πήρα απόφαση. Αύριο έχω το πρώτο μου ραντεβού με τον ψυχολόγο. Δεν πάει άλλο". Έχει δίκιο, δεν πάει άλλο. Μια πόλη που δεν χαμογελάει ποτέ, ούτε στο μετρό, ούτε στα λεωφορεία, ούτε στις καφετέριες, ούτε έξω στους δρόμους. Πουθενά. Μία πόλη ψυχιατρείο, με ψυχασθενείς κατοίκους και μία ζηλευτή εξαίρεση, τον συνειδητοποιημένο νεαρό.

Ο άστεγος

Τώρα πια, τους έχω μάθει σχεδόν όλους. Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στην ίδια διαδρομή, οι ίδιοι άνθρωποι. Μπορώ να πω ότι έχουμε αναπτύξει και μια σχετική οικειότητα. Όχι όμως με κείνον. Κι όμως, τον συναντάω κάθε μέρα, στον ίδιο ακριβώς δρόμο, την ίδια περίπου ώρα: με όλο του το βιος διάσπαρτο σε πλαστικές σακούλες, με βρώμικα μακριά μαλλιά που χρησιμεύουν ως μαξιλάρι και την ίδια πρασινωπή φόρμα. Μια μικρή παραφωνία στην στρωτή κατά τα άλλα καθημερινή ρουτίνα μου.

Εκεί, στην Αθήνα

Έχει μπλοκάρει η Πειραιώς. Στρίβουμε αριστερά και μπαίνουμε στη Νικηφόρου. Στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, ένας νεαρός παίρνει την ενδοφλέβια δόση του. Στο φανάρι, μας έχει πιάσει σύγκρυο, καθώς μας περιεργάζονται επίμονα, αναποφάσιστοι ακόμα.. τελικά μας αφήνουν να περάσουμε. Ανακουφισμένοι, δραπετεύουμε στην εικονική μας Αθήνα. Την άλλη Αθήνα, ας συνεχίσουμε να την αγνοούμε, μπας και φύγει και μας αφήσει ήσυχους...

Η πολύχρωμη Αθήνα

Τώρα που ήρθε η άνοιξη, λέω να κάνουμε λίγο τουρισμό. Καθώς κατεβαίνουμε την Αδριανού, για να μπούμε στην καταπράσινη και ανθόσπαρτη Αρχαία Αγορά, Αφρικανοί πλανόδιοι μικροπωλητές μας προσπερνάνε λαχανιασμένοι, με την πειρατική πραμάτειά τους συσσωρευμένη σε μεγάλα κατάλευκα σεντόνια πάνω στην πλάτη τους. Ανεβαίνοντας προς τον Ιερό Βράχο, τρέχουν τώρα Πακιστανοί, με πολύχρωμα χάρτινα παρασόλια παραμάσχαλα. Ένα ατελείωτο κυνηγητό, για να αποχρωματιστεί κάπως το πανέμορφο κατά τα άλλα αρχαιολογικό τοπίο. Για μας, τους τουρίστες.

ΤΕΛΕΙΑ

Χθες, δεν με έπαιρνε ο ύπνος και ονειροπολούσα. Δημιούργησα μια ουτοπική Ελλάδα, ξεκινώντας από την ίδρυση ενός κινήματος πολιτών και συντάσσοντας, στη συνέχεια, μία οικεία "Διακήρυξη Ηθικών Φρονημάτων" κατά της διαφθοράς, του ρουσφετιού κ.λπ.. Ονόμασα το κίνημα "ΤΕΛΕΙΑ", γιατί θα είμαστε κάτι παραπάνω από ένα κόμμα και γιατί έτσι θα είναι και η ζωή μας όταν κυβερνήσουμε. Ικανοποιημένος από την εφευρετικότητά μου και καταπονημένος από την υπερπροσπάθεια, βγήκα έξω στο μπαλκόνι, να χαλαρώσω και να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα, αγναντεύοντας το Αιγαίο.

Σήμερα, ξύπνησα.

Οικονομική κρίση

Ταραγμένος, διαβάζω ξανά και ξανά το κομμάτι χαρτί, τοιχοκολλημένο με σελοτέιπ στην είσοδο του παιδικού σταθμού: "ΚΥΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ, ΜΕ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ, ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗ ΦΥΛΑΞΗ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, ΜΑΓΕΙΡΕΜΑ, ΣΙΔΕΡΟ, ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΟΔΗΓΗΣΗΣ, ΚΑ ΜΑΙΡΗ, ΤΗΛ. ###". Σαν σε άσκηση: "συντάξτε ένα βιογραφικό σημείωμα που να μην υπερβαίνει τις 20 λέξεις". Προσπαθώ να εντοπίσω σε αυτές τις λιγοστές λέξεις την αιτία της ταραχής μου. Ανεπιτυχώς βέβαια, γιατί η διάχυτη, αλλά συνάμα λανθάνουσα απελπισία της κυρίας Ελληνίδας δεν μπορεί να αποτυπωθεί, έτσι απλά, σε λέξεις. Μία ολόκληρη ζωή, που κατέληξε να κρέμεται, με σελοτέιπ, από ένα κομμάτι χαρτί.

הארץ המובטחת ή η Γη της Επαγγελίας

Η θέα είναι εντυπωσιακή, καθώς κατηφορίζουμε από το οροπέδιο προς την κοιλάδα του Ιορδάνη. Μία απέραντη πεδιάδα που καταλήγει σε μία λίμνη με αλμυρό νερό, στην οποία δεν επιβιώνουν ούτε μικροοργανισμοί: τη Νεκρά Θάλασσα. Μία λίμνη που αργοπεθαίνει, καθώς εξατμίζονται τα νερά της, ελλείψει επαρκούς υδάτινης τροφοδότησης...Εδώ δεν βρίσκεται η Γη της Επαγγελίας;

Πάμε στο μοναδικό σημείο των συνόρων, όπου ένας επισκέπτης μπορεί να πλησιάσει και να δει από κοντά τον βαθύ και πλατύ Ιορδάνη ποταμό. Σήμερα όμως, δεν είναι παρά ένα ρυάκι που τους περισσότερους μήνες του χρόνου ούτε καν εκβάλλει στη Νεκρά Θάλασσα.

Βρισκόμαστε σε στρατιωτική περιοχή, όπως μαρτυρούν τα συρματοπλέγματα και οι σκοπιές. Οι φαντάροι χύμα, με το τσιγάρο στο χέρι, ανυπομονούν να τελειώσει η βάρδιά τους.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, υποτίθεται ότι βαπτίστηκε ο Χριστός και οι διάφορες χριστιανικές εκκλησίες αντιπαλεύουν να κτίσουν έναν ναό για τους προσκυνητές τους.

Στις απέναντι επιβλητικές εγκαταστάσεις δεν υπάρχει κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας: τα σύνορα φυλάσσονται με υπερσύγχρονα τεχνολογικά μέσα.

Να και οι σημαίες του Ισραήλ και της "Παλαιστίνης" που κυματίζουν δίπλα-δίπλα, αν και η παλαιστινιακή καλύπτεται όλως τυχαίως από ένα δέντρο...Εγκαταλείπουμε σκεπτικοί την στρατοκρατούμενη και στραγγισμένη Γη της Επαγγελίας και σπεύδουμε να ανηφορίσουμε προς μέρη πιο φιλόξενα.

جرش ή η αποκριάτικη στολή

Φτάσαμε. Εδώ, η ένδεια είναι πιο έκδηλη, στους δρόμους, στα σπίτια, ακόμη και στις συμπεριφορές. Οι γυναίκες με τσεμπέρια, καθώς οι άνδρες κυκλοφορούν ελεύθερα και άνετα, με ρούχα της αναπτυγμένης Δύσης. Στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, ένας κωφάλαλος προσπαθεί ανεπιτυχώς να μου πουλήσει μία λευκή κελεμπία και ένα ανδρικό μαντίλι με κόκκινα επαναληπτικά γεωμετρικά σχήματα. Ντάλα μεσημέρι - ως συνήθως, αργήσαμε να ξεκινήσουμε - και ανηφορίζουμε προς το ιπποδρόμιο. Εκεί, ο φύλακας μας υποδέχεται με ένα αμφίσημο "two fifteen": τόσο κοστίζει ένας έφιππος γύρος του ιπποδρόμου ή είναι η ώρα που ξεκινάει η αναπαράσταση μιας αρχαίας ιπποδρομίας; Η αποπνηκτική ζέστη μας αποθαρρύνει να ζητήσουμε περαιτέρω διευκρινίσεις.

Συνεχίζουμε την περιήγηση με το αρχαίο θέατρο και τους δύο μουσικούς που, φορώντας την στολή του

κωφάλαλου, παίζουν έναν συμπαθητικό κέλτικο σκοπό με μια γκάιντα και ένα ταμπούρλο. Αναγκάζομαι να τους φωτογραφίσω για χατίρι των παιδιών και να τους αφήσω ένα δηνάρι για τον κόπο τους.

Δεν αντέχεται άλλο η ζέστη. Κάνουμε έναν σύντομο γύρο και μία ώρα αργότερα φτάνουμε πάλι εξουθενωμένοι στην εντυπωσιακή κυκλική κιονοστοιχία.

Έχουμε ξεμείνει από νερό. Ανέλπιστα, ένα εστιατόριο, με 7 δηνάρια το άτομο, μας σώζει, σαν μια οπτασία όασης στη μέση της ερήμου. Ανακτούμε πάλι τις δυνάμεις μας. Όπως προχωράμε σιγά σιγά προς της έξοδο, ακούγεται ξαφνικά η φωνή του μουεζίνη που καλεί από ψηλά τους πιστούς σε προσευχή. Στην έξοδο, κάποιοι άπιστοι έχουν στρώσει τα χαλιά τους και στρεφόμενοι προς την Μέκκα, προσεύχονται, ακολουθώντας πιστά τις επιταγές της θρησκείας τους. Καθώς φεύγουμε με το αυτοκίνητο, μετανιώνω που δεν πήρα τελικά την κελεμπία και τη μαντίλα: θα 'ταν μια φοβερή αποκριάτικη στολή για τα παιδιά...

Πονάω!

Φέτος, ο χειμώνας είναι γλυκός, σήμερα όμως το κρύο είναι ιδιαίτερα τσουχτερό. Από μακριά ακούγεται μια κραυγή απελπισίας που δυναμώνει καθώς ανηφορίζουμε τον πεζόδρομο της Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄ προς την αφετηρία. Να' τος, ανακαθισμένος με τα άκρα των ποδιών του σε προχωρημένο στάδιο σήψης, χωρίς καρτέλα ή δοχείο. Ακούγεται μονάχα η ανατριχιαστική και διαπεραστική κραυγή του: "ΠΕΙΝΑΩ!!!". Ο μικρός έχει τρομάξει και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου, προσπαθώντας άσκοπα να τον καθησυχάσω. Όταν έχουμε πια απομακρυνθεί με το λεωφορείο, ηρεμεί κάπως και σαν να του έχει φύγει ένα βάρος, με ρωτάει γεμάτος αγανάκτηση και απορία "μπαμπά, γιατί δεν τρώει;".

Ο ακρωτηριασμένος μπαμπάκας

Ο γάμος είναι φοβερός, το κέφι τρελό. Οι καλεσμένοι επευφημούν με χοροπηδήματα, ιαχές και παλαμάκια τους νεόνυμφους που χορεύουν, κατεβαίνοντας τη μεγαλοπρεπή σκάλα και με τη συνοδεία μουσικών οργάνων, κατευθύνονται αργά προς τον επιβλητικό χώρο της δεξίωσης. Στην άλλη άκρη της αίθουσας, κάθεται ολομόναχος ένας ευπρεπής κύριος, με ακρωτηριασμένο το δεξί του πόδι. Είναι ο πατέρας της νύφης και μου φαίνεται ότι δακρύζει. Αμφιταλαντεύομαι να πάω να του μιλήσω. Δεν ξέρω όμως τί λένε σε αυτές τις περιστάσεις. Συγχαρητήρια; Δεν το αφήνω καλύτερα; Αφού δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, μην τον ενοχλήσω κιόλας...Για να μην αισθανθώ αμηχανία, γυρίζω πάλι προς το πλήθος των καλεσμένων και ενώνοντας την κραυγή μου με τις δικές τους, ουρλιάζω "να ζήσετε!".

Το χαμόγελο του παιδιού

Οι συνάνθρωποι, βιαστικοί, περνάνε αδιάφοροι μπροστά από μία ηλικιωμένη γυναίκα, που κάθεται στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, κρατώντας μία πλαστικοποιημένη καρτέλα με την επιγραφή "ΑΡΡΩΣΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΙΑ ΚΩΦΩΝ. ΒΟΗΘΕΙΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ". Ψάχνω στις τσέπες μου για βοήθεια, της αφήνω δύο κέρματα, την αφήνουν όμως αδιάφορη. Έχει στρέψει αλλού την προσοχή της και ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας φωτίζει το πρόσωπό της. Γυρίζω το κεφάλι και συνειδητοποιώ ότι ανταποδίδει το χαμόγελο της μικρής, ευγνώμονη και χαρούμενη για την αληθινή βοήθεια που της προσφέρει.

Μισαλλοδοξία

Στη στάση του λεωφορείου, μου δείχνει κατενθουσιασμένη σ' έναν στύλο, ένα αυτοκόλλητο με αρνάκια και με ρωτάει "μπαμπά, αυτό τί είναι;". Το αυτοκόλλητο της Χρυσής Αυγής, με φόντο την γαλανόλευκη σημαία και με εύγλωττο τίτλο "Η Ελλάδα στους Έλληνες", παριστάνει δύο άσπρα αρνάκια που κλοτσάνε ένα άλλο, χρώματος καφέ σκούρου. Προσπαθώ όσο μπορώ να της εξηγήσω το βαθύτερο νόημα αυτού του αλληγορικού σχεδίου, σχεδόν παιδικού και ανατριχιάζω. Ξαφνικά, αποκολλάει το αυτοκόλλητο, το πετάει στον κάδο και φωνάζει επεξηγητικά "δεν χτυπάμε τα ζώα".

Αιθυλικό κώμα

Χθες το απόγευμα, μπροστά από το κτήριο ΑΧΕΠΑ του Ευαγγελισμού, κειτόταν, σωριασμένο στο πεζοδρόμιο, ένα σώμα, παρέα με ένα κουτάκι μπύρας. Ο απέναντι ευθυνόφοβος φρουρός-θυρωρός του νοσοκομείου μας ενημέρωσε, με ευγενικό τρόπο, ότι δεν μπορεί ο ίδιος να να ειδοποιήσει έναν γιατρό (δεν είχε τηλέφωνο, ντρεπόταν, δεν ήταν αρμόδιος, ποιός ξέρει;), διευκρινίζοντας πάντως πως μπορούμε οι ίδιοι να ειδοποιήσουμε τον επιστάτη του νοσοκομείου που βρίσκεται στην κεντρική είσοδο του Ευαγγελισμού.

Είδα το λεωφορείο να έρχεται από μακριά και έτρεξα να το προλάβω, προκρίνοντας κι εγώ τον δρόμο της αδιαφορίας.

Σαν το πρώτο μας φιλί...

Μόλις σήμερα εισήλθα στο μαγικό κόσμο των blogger.

Δεν ολοκλήρωσα ακόμα την πρώτη μου "ανάρτηση" και έχω ήδη αγχωθεί: τί να γράψω, σε ποιά γλώσσα, τί θέμα να επιλέξω και γιατί να μπω καν στον κόπο να γράψω; Χώρια την επίπονη και μακρά προσπάθεια αναζήτησης του "αρτιότερου" τίτλου ιστολογίου, ο οποίος καταλήγει πάντα να έχει χρησιμοποιηθεί από άλλο χρήστη.

Ποιός ενδιαφέρεται για τις εξομολογήσεις ενός κοινού θνητού, χωρίς ιδιαίτερα προσόντα ή χαρίσματα, που ονειρεύεται τον εαυτό του ξαπλωμένο σε ένα ντιβάνι εκτός τόπου και χρόνου, ενώ κάθεται μπροστά στον υπολογιστή του, σκοτώνοντας την ώρα του;

Ποιά θα είναι η συνέχεια; Θα σχολιαστούν ή θα παραμείνουν ως έχουν οι αναρτήσεις μου, "γραμματοσειρές" χαμένες στο διαδίκτυο;

Το μόνο που μου απομένει να κάνω είναι να περιμένω υπομονετικά να μου έρθει το πρώτο σχόλιο, όπως τότε, όταν μάταια περίμενα να χτυπήσει το τηλέφωνο μετά το πρώτο μας φιλί.