Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 10)

Σήμερα είδαμε μια ταινία. Ήταν ασπρόμαυρη γιατί κατέγραφε γεγονότα που είχαν συμβεί πριν από πολλά χρόνια. Ήταν 17 Νοέμβρη. Όχι όμως του 2009, πιο παλιά. Ξέρω και την ιστορία.

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένας αρχηγός, που ήταν κακός και ο κόσμος ήθελε να τον αλλάξει. Και ξέρετε πόσα χρόνια κυβερνούσε την χώρα; 7 ολόκληρα χρόνια. Και τον λέγανε..... Καραμανλή (αν και η Κλεοπάτρα μου είπε ότι δεν είναι και τόσο κακός αυτός ο Καραμανλής αφού τον ψήφισαν μερικοί στις εκλογές). Ωχ, λάθος. Παπαδόπουλο τον λέγανε.

Κάποια παιδιά λοιπόν, σ' ένα σχολείο που το λένε Πολυτεχνείο (είναι φοβερό σχολείο, γιατί εκεί μαθαίνεις να φτιάχνεις σπίτια, γέφυρες, δρόμους κι ένα σωρό άλλα πράγματα) αποφάσισαν ότι το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Έπρεπε να αλλάξουν τον αρχηγό και να βάλουν κάποιον γνωστό τους στη θέση του. Φώναζαν λοιπόν δυνατά και ρυθμικά "ψω-μί, παι-δεί-α, ε-λευ-θε-ρί-α". Ο αρχηγός θύμωσε με τα παιδιά και έστειλε μερικά τανκς στο σχολείο, για να σταματήσει όλη αυτή η φασαρία. Ένα μάλιστα τανκς προχώρησε, έριξε κάτω την πύλη και πλάκωσε την ελληνική σημαία, που κρατούσαν τα παιδιά. Πολλά παιδιά σκοτώθηκαν, αλλά τα περισσότερα, ευτυχώς, σώθηκαν. Τώρα πια, έχουμε και ψωμί (τρώμε), και παιδεία (πάμε σχολείο), και ελευθερία (κάνουμε ό,τι θέλουμε).

Τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, προετοιμαζόμαστε και για τη σχολική γιορτή. Μαθαίνουμε και τα κάλαντα. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι εκείνο που μας έμαθε ο Δημήτρης:

"Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά

Ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία

Κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Κι ύστερα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία

Πέρασε εύκολα απ΄τη μνήμη στην καρδιά

Ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία

Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία

Κι ύστερα γήπεδο, στοιχήματα, καυγάς

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα".

Το πιο περίεργο απ' όλα είναι ότι το ήξεραν το τραγούδι και η μαμά και ο μπαμπάς!

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία!!

Μουγγός

Τον προσπερνώ, χωρίς να του δώσω σημασία. Βιάζομαι να φτάσω στο σουπερμάρκετ. Για κάποιον άγνωστο λόγο, βιάζομαι.

Στην επιστροφή και μετά από αρκετή περισυλλογή, αποφασίζω τελικά να του δώσω σημασία, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω το καρτελάκι που κρατάει σφιχτά, με τρεμάμενα χέρια:

"ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟ

ΒΗΟΗΣΘΕΜΕ ΔΕΝ ΕΧΟ

ΣΠΙΤΙ ΕΧΟ - 3 ΠΕΔΙΑ

ΔΕΝ ΕΧΥΜΕΝΑ ΦΑΜΕ

ΒΗΟΗΣΘΕΜΕ ΠΟΣΟ

ΔΙΤΕ ΙΜΕ

MUNGOΣ! HAΡΙΣΘΟ

ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΥ".

Έμεινα κι εγώ, για λίγο, μουγγός. Τον βοήθησα όσο μπορούσα. Όχι όμως αρκετά. Η τρομαγμένη του έκφραση πρόδιδε την απόγνωσή του, την χαμένη του ελπίδα, αποτυπωμένη, με σχεδόν παιδικά γράμματα, σε ένα τόσο δα καρτελάκι.

Ίωση

Ο/η divani ταλαιπωρείται από ίωση.

Ξεκουράζεται για λίγες μέρες στον καναπέ και στο κρεβάτι.

Όταν επιστρέψει στο ντιβάνι, θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε...

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 9)

Για τα γενέθλιά μου, οι δασκάλες βιβλιοδέτησαν τις ζωγραφιές που μου έκαναν δώρο οι συμμαθητές μου, με αναγεγραμμένες τις ευχές τους:

- Να έχεις πολλά αδερφάκια.

- Ναι είσαι γερή και ευτυχισμένη.

- Να είσαι χιλιόχρονη.

- Να παντρευτείς πολύ ωραίο άντρα.

- Να είσαι πολύ καλή στο γράψιμο.

- Να είσαι καλή μαθήτρια.

- Ο άντρας που θα διαλέξεις να είναι πολύ έξυπνος.

- Να παντρευτείς έναν βασιλιά.

- Να τα εκατοστήσεις.

- Να είσαι γερή και δυνατή.

- ΝαΙΝε ΠολΙΚΑλΙ ΒαΣΙλΙΣα.

- Να είσαι έξυπνη γυναίκα.

- Να είσαι καλή κοπέλα.

- ΝΑΣΕΠΟΙΕΞΙΠΝΙ.

- Να αγοράζεις καλές μπότες.

- Να έχεις ωραίες κούκλες.

Κι εγώ, έκανα μια ευχή: να είμαι καλή μαθήτρια.

Δικηγορία vs. ποδόσφαιρο: σημειώσατε 1

Όταν ήμουν μικρός, είχα τρομερό πάθος με τη μπάλα. Έπαιζα τότε στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και δεν έχανα προπόνηση για προπόνηση. Ήμουν εξαιρετικά γρήγορος και καλός μπαλαδόρος. Ξαφνικά όμως, από τη μια μέρα στην άλλη, ο προπονητής σταμάτησε να με βάζει σε επίσημα παιχνίδια, μέχρι που, στο τέλος, απηύδησα και εγκατέλειψα το ποδόσφαιρο. Για πάντα.

Αρκετά χρόνια αργότερα, έμαθα, όλως τυχαίως, ότι o πατέρας μου είχε συναντηθεί με τον προπονητή μου και τον είχε πείσει τότε να μην με ξαναχρησιμοποιήσει, για να επικεντρωθώ στις σπουδές μου. Και τα κατάφερε!

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πώς θα είχε αλλάξει η ζωή μου εάν την είχα αφιερώσει στο ποδόσφαιρο και όχι στη δικηγορία. Είναι απ' τα αγαπημένα μου ονειροπολήματα που μου φτιάχνουν τη διάθεση.

Ναι, είχα τρομερό πάθος με τη μπάλα.

Ο αδυσώπητος νόμος του χρόνου

- Με θυμάστε; Σας είχα κάνει παρατήρηση, για το παιδί σας. Λίγο έλειψε το κεφάλι του να βρει τα κλαδιά ενός δέντρου, έτσι που το κουβαλούσατε στους ώμους.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι.

Εκείνη, συνέχισε, απτόητη:

- Ξέρετε, εγώ λατρεύω τα παιδιά. Δυστυχώς όμως, δεν απέκτησα ποτέ κανένα. Ο άνδρας μου βλέπετε, είναι γιατρός και δεν ήθελε ποτέ να κάνουμε παιδιά. Καμιά φορά αναρωτιέμαι εάν παντρεύτηκε εμένα ή τη δουλειά του.

Συνέχιζε ακάθεκτα τον μονόλογό της, σαν να ήθελε να απολογηθεί, σε μένα, στον άνδρα της, στον εαυτό της, σε όλη την ανθρωπότητα και να τους ζητήσει, για κάποιο λόγο, συγγνώμη.

Μία θλιμμένη ωδή για μία χαμένη ζωή.

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 8)

Σήμερα, κάναμε μια σχολική γιορτή. Φορώντας ένα μπλε τζιν και με το σήμα της ειρήνης ραμμένο σε μια άσπρη μπλούζα, είπαμε το ποίημα της ειρήνης. Εγώ, απήγγειλα τους στίχους:

"Ανάμεσα στα σύννεφα,

κρύφτηκε πάλι ο ήλιος,

κι η Μαργαρίτα ένιωσε,

πως χάθηκ' ένας φίλος..."

Στο τέλος της παράστασης, ήρθε στην παρέα μας και το κανόνι (ο Μάριος), όταν δέχτηκε να μετονομαστεί σε κανόνι της ειρήνης.

Η γιορτή ολοκληρώθηκε με 4 τραγούδια:

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του

και τη σκούφια την καλή του

μ΄όλα τα φτερά, μ' όλα τα φτερά.

Και μια νύχτα με φεγγάρι

την Ελλάδα πάει να πάρει

βρε τον φουκαρά, βρε τον φουκαρά.

Ωχ!! τον τσολιά μας τον λεβέντη

βρίσκει στα βουνά

και ταράζει τον αφέντη τον μακαρονά.

Αχ Τσιάνο, θα τρελαθώ, Τσιάνο

με την Ελλάδα ποιος μου είπε να τα βάνω.

Ξεκινάει την άλλη μέρα

μα και πάλι ακούει "Αέρα"

από τον τσολιά, από τον τσολιά.

Δρόμο παίρνει και δρομάκι και πηδάει το ποταμάκι

ξέρει τη δουλειά, ξέρει τη δουλειά.

Ωχ!! τον τσολιά μας τον λεβέντη

βρίσκει στα βουνά

και ταράζει τον αφέντη τον μακαρονά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ, Τσιάνο

με την Ελλάδα ποιος μου είπε να τα βάνω.

Γαλανόλευκη σημαία

Σαν περνάς καμαρωτά

Ποια ματάκια δε δακρύζουν

Ποια καρδούλα δε χτυπά

Ποια ματάκια δε δακρύζουν

Ποια καρδούλα δε χτυπά

Δε χορταίνω να βλέπω τον ήλιο

που το φως του σκορπάει στην πλάση,

δε χορταίνω να βλέπω τους κάμπους

τα βουνά, τις πλαγιές και τα δάση.

Δε χορταίνω να βλέπω ακρογιάλια

και πανώρια νησιά στην αράδα,

δε χορταίνω να βλέπω εσένα

Ώ Πατρίδα Ελλάδα, Ελλάδα

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη

που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Ήταν τέλεια!

Διασκέδαση vs. εργατικές διεκδικήσεις

Σηματοδότες της νύχτας

Η οδήγησή της είναι γρήγορη, νευρική. Προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να προσπεράσει τα αυτοκίνητα, μπαίνοντας σφήνα στις λωρίδες. Ακόμη και στο φανάρι, επιχειρεί κάπως να χωθεί, από το πλάι. Χωρίς όμως επιτυχία. Αποκαρδιώνεται. Θα το χάσει, στο τέλος, το νυχτερινό της ραντεβού.

Εκείνος, εντωμεταξύ, προσεγγίζει διστακτικά το μαύρο smart για να καθαρίσει το παρμπρίζ. Εκνευρισμένη, τον αποθαρρύνει με τους υαλοκαθαριστήρες. Του μιλάει με άσχημο τρόπο. Στο τέλος, τον βρίζει. Εκείνος, σαστίζει.

Έως πότε θα ταπεινώνεται, κάθε μερόνυχτο, στα φανάρια της Αθήνας, για ένα μεροκάματο. Έως πότε;

Χαρτομάντιλα

Είναι η δεύτερη φορά που τον βλέπω, στο ίδιο σημείο, να κάθεται, κάτω, στα σκαλιά. Ακουμπισμένο στα γόνατά του, ένα χάρτινο κουτί γεμάτο χαρτομάντιλα και ένα πλαστικό ποτήρι, με λίγα κέρματα. Ο μαύρος σκούφος που φοράει δεν κρύβει τα ταλαιπωρημένα και γερασμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Κάθεται εκεί, ανέκφραστος, σιωπηλός και τρέμει. Τρέμει ολόκληρος. Από το κρύο, από τα ναρκωτικά, από το οινόπνευμα, από την πείνα; Δεν ξέρω.

Σήμερα, τουλάχιστον, έχει λιακάδα. Δεν θα του χρειαστεί ο σκούφος.

Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης

Δύο χρόνια πέρασαν κιόλας από τότε, αλλά το γκράφιτι παραμένει ακόμα εκεί, άθικτο στον τοίχο. Κάθε μέρα, το ίδιο πάντα σύνθημα, περασμένο με μαύρο ψεκαστήρα, μας θυμίζει ότι το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης. Ένα αναχρονιστικό και συνάμα επίκαιρο θέμα, που, όπως φαίνεται, θα παραμείνει ανεξάντλητο, έως ότου βαφεί ο τοίχος.

Ξυπόλυτα

Κάθε φορά που σταθμεύει ένα αυτοκίνητο στο αχανές αυτό πάρκινγκ, καταφθάνουν παιδιά, κουρασμένα και ταλαίπωρα, με λεκιασμένα και βρώμικα ρούχα. Πλησιάζουν τους επιβαίνοντες και τους εκλιπαρούν υπομονετικά για βοήθεια, απευθύνοντας μια άλογη έκκληση προς εκείνους που βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα, να αλλάξουν την δική τους. Σαν λαιτμοτίβ, αντηχούν οι αδιάκοποι κλαυθμοί και οδυρμοί τους.

- Μπαμπά, γιατί είναι ξυπόλυτοι;

- Επειδή δεν έχουν παπούτσια να φορέσουν.

Κοίταξε τα παπούτσια του και δεν τόλμησε να μου κάνει άλλη ερώτηση.

Το παράνομο παπάκι

Κυριακάτικη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. O καιρός, καταπληκτικός. Επιλέξαμε κι εμείς, όπως τόσοι άλλοι Αθηναίοι, να περιδιαβούμε την αρχαία Αθήνα. Εδώ κι εκεί, Πακιστανοί μικροπωλητές βιοπαλεύουν, μερικοί πουλώντας χάρτινα παρασόλια, ενώ άλλοι πετάνε, πάνω σε μία ξύλινη σανίδα, μία περίεργη ουσία σε σχήματα φρούτων και ζώων, η οποία ανακτά σχεδόν αμέσως την αρχική της μορφή, ως δια μαγείας. Η μικρή έχει μείνει άναυδη με ένα από τα μαγικά αυτά παπάκια. Πορτοκαλί στο χρώμα. Προσπαθώ να την απομακρύνω. Αδύνατον. Ο Πακιστανός έρχεται και της προσφέρει το παπάκι. Δεν θέλει χρήματα, "ίνε ντόρο" μου εξηγεί με νόημα.

Πάνω που ψαχουλεύω τις τσέπες μου για κέρματα, βλέπω ξαφνικά να τρέχουν οι Πακιστανοί, όλοι μαζί. Δημοτική αστυνομία. Κάπως, δόθηκε το σύνθημα. Ένας απ' αυτούς όμως δεν τα κατάφερε. Έχασε πολύτιμο χρόνο, προσπαθώντας να μαζέψει την πραμάτειά του. Μπορεί και να δίστασε λιγάκι, μη θέλοντας να απολέσει την στρατηγική του θέση στην συμβολή της Αρεοπαγίτου και Μακρυγιάννη. Μπορεί, επίσης, να μην άκουσε καν το σύνθημα.

Τα παιδιά, ανήσυχα, με ρωτάνε: "μπαμπά, γιατί τον έπιασε η αστυνομία;" Ευτυχώς, τους προφυλάσσει η παιδική τους αθωότητα και αδυνατούν να συλλάβουν τον παραλογισμό της πολυσύνθετης ανθρώπινης κοινωνίας.

Τουλάχιστον, η μικρή, που δεν αντιλήφθηκε τίποτα, είναι χαρούμενη με το παπάκι της.

Όσο για τον καλό Σαμαρείτη από το Πακιστάν, ούτε καν σκέφτηκα να τον ρωτήσω πώς τον λένε. Ένας ανώνυμος Πακιστανός, μεταξύ τόσων άλλων ανώνυμων Πακιστανών, σε αναζήτηση αξιοπρέπειας. Σε αναζήτηση ονόματος.

Ο πλανόδιος τενόρος

Κυριακή πρωί. Ο καιρός, ιδανικός για βόλτα στην παραλία, μας ωθεί στην αντίθετη κατεύθυνση, στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, για να γλιτώσουμε την κοσμοσυρροή. Εκεί, μπροστά από το Μουσείο της Ακρόπολης, στην είσοδο του οποίου συνωστίζεται πλήθος επισκεπτών, ανάμεσα σε Πακιστανούς μικροπωλητές και Έλληνες περιπατητές, βρίσκεται ένας νεαρός τενόρος. Κάθε μέρα, 12.00 με 13.30, εξασκεί την τέχνη του και δοκιμάζει διάφορες τεχνικές, προς τέρψη των εκεί ακροατών. Προτιμάει, λέει, τον Ιερό Βράχο από την Ερμού, επειδή τον εμπνέει περισσότερο, ενώ ο κόσμος είναι κι εκείνος διαφορετικός, ποιοτικότερος. Εκείνο το μεσημέρι, έχει φέρει μαζί του Μακμπέθ και Ντον Τζιοβάνι. Κάνει όμως το χατίρι του μικρού και του τραγουδάει, έστω και για λίγο, τον Παπαγκένο.

Απηυδισμένος από τους αυλοκόλακες και την συντεχνιακή νοοτροπία του χώρου, επέλεξε την εναλλακτική αυτή βιοποριστική ενασχόληση, που του εξασφαλίζει ημερήσιο εισόδημα € 100 και την ελπίδα να ζήσει μια μέρα το όνειρό του: να καταξιωθεί στη Νέα Υόρκη, αφού πρώτα τελειοποιήσει την τέχνη του στο Μόναχο.

Μέχρι να εκπληρωθούν τα όνειρά του, θα τον βρείτε εκεί, στην είσοδο του Μουσείου της Ακρόπολης. Ποιος ξέρει, με λίγη τύχη, θα ακούσετε και λίγο Παπαγκένο. Αλλιώς, αναζητήστε τον στην Νέα Υόρκη, ή οπουδήποτε αλλού τον οδηγήσει η αγάπη της τέχνης.

Όλα καλά

Απόγευμα προς βράδυ, σχεδόν απόβραδο. Ο ουρανός αίθριος, με ελάχιστα, διασκορπισμένα σύννεφα. Στο πεζοδρόμιο, στη συμβολή δύο οδών, στέκεται μια κυρία. Είναι απλά ντυμένη και σφίγγει στην αγκαλιά της ένα παιδί. Το παιδί της. Και οι δύο έχουν το βλέμμα τους στραμμένο προς το επιβλητικό και απρόσωπο κτίριο του νοσοκομείου.

Η μάνα τού ψιθυρίζει, στο αυτί, "όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς". Το παιδί παραμένει όμως ανήσυχο. Η μάνα, αναστατωμένη κι εκείνη, επαναλαμβάνει την αίολη υπόσχεσή της. Μία ύστατη και ανέλπιστη και συνάμα ανεύθυνη προσπάθεια για να καθησυχάσει το παιδί, ή μάλλον για να γαληνέψει η ίδια.

Το παιδί, ανέκφραστο τώρα, στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό του το αιώνιο ερώτημα, "γιατί;", ανήμπορο να βρει την απάντηση. Και η μάνα, ψάχνει κι εκείνη να βρει την απάντηση. Ψάχνει να την βρει στα μάτια του παιδιού της, που άρχισε να δακρύζει.

Γιατί;

Σύγχρονη εργαζόμενη γυναίκα

Είχαμε καιρό να βρεθούμε. Είναι αλήθεια ότι οι σχέσεις μας δεν ήταν ποτέ φιλικές, αλλά κύλησε τόσο νερό στο αυλάκι από τότε, που ξεγράφηκαν όσες αντιπάθειες που ενδεχομένως να υπήρχαν. Έτσι, όταν μου πρότειναν να έρθω στο τσιμπούσι, δεν αρνήθηκα. Ήταν κι εκείνη εκεί. Εκείνη, που δήλωνε πλήρη αφοσίωση στη δουλειά της, ομολογώντας τότε, με αφοπλιστική ειλικρίνεια: "δεν μ' ενδιαφέρει και τόσο η προσωπική μου ζωή, γιατί η δουλειά μου με γεμίζει πλήρως".

Τώρα, νιόπαντρη και έγκυος, με απόλυτη ευθύτητα και πάλι, αναρωτήθηκε εάν θα μπορούσε να πάρει λιγότερη άδεια απ' αυτήν που δικαιούται για να αναθρέψει το παιδί της, γιατί δεν πιστεύει ότι είναι ικανή να αντέξει τόσο καιρό μακριά από τη δουλειά της. Από τη δουλειά της που την γεμίζει. Ή μάλλον, την αδειάζει, εκείνη κι όλους που συνθέτουν το πολύπλοκο παζλ της ζωής της.

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 7)

Σήμερα, έμαθα ότι η μέρα και η νύχτα εναλλάσσονται, επειδή η Γη γυρίζει γύρω από τον εαυτό της. Και όταν βρισκόμαστε από κάτω, μία δύναμη μας τραβάει προς τη Γη και δεν μας αφήνει να πέσουμε (το ίδιο ισχύει και για τα αυτοκίνητα). Όταν το εκμυστηρεύτηκα στον μπαμπά, εκείνος απόρησε και είπε υψηλόφωνα: "α μπα;"

Μέχρι την Παρασκευή πρέπει να έχουμε μάθει αυτό το ποίημα (το ποίημα είναι μία ιστορία με πολλά νοήματα):

"Ανάμεσα στα σύννεφα,

κρύφτηκε πάλι ο ήλιος,

κι η Μαργαρίτα ένιωσε,

πως χάθηκ' ένας φίλος..."

Εγώ κατάλαβα τί ήθελε να πει ο ποιητής. Εσείς;

Π.Σ. 2009-2010 (σελ. 4)

Σήμερα, η αδελφή μου πήγε στο μπαλέτο. Εμένα όμως, με άφησαν στο σπίτι. Στενοχωρέθηκα πάρα πολύ. Μου είπαν ότι δεν δέχονται αγόρια εκεί, στη σχολή χορού της αδελφής μου. Θύμωσα και ξενέρωσα. Φώναξα "όταν μεγαλώσω και γίνω κορίτσι, θα πάω κι εγώ στο μπαλέτο".

Το πρωί, στο σχολείο, είχε πολύ γέλιο. Έκλασα και η δασκάλα είπε ότι θα γράψει στην κρεμάστρα μου (εκεί που βάζω την τσάντα και τη ζακέτα μου) "το αγόρι που κλάνει". Σκάσαμε όλοι στα γέλια.

Αχ, πόσο μου αρέσει ο χορός και το μπαλέτο.

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 6)

Σήμερα ήρθε η καινούργια δασκάλα, η αναπληρώτρια της Σοφίας. Την λένε Τέρυ. Τί αστείο όνομα! Το πρωί, είδα και τη μαμά της Ακριβής. Μου είπε "γεια σου, με θυμάσαι; Είμαι η νονά (αντί για μαμά) της Ακριβής" και πέθανα στα γέλια.

Το απόγευμα, ρώτησα τον μπαμπά πώς γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος, αλλά δεν ήξερε. Μετά, κάτι μου έλεγε για τον Δαρβίνο και τον Θεό (μάλλον τον Δία εννοούσε. Έτσι τον λένε τον Θεό στον "Ηρακλή"). Δεν πολυκατάλαβα. Ύστερα, του είπα ότι μπορώ να μετρήσω, χωρίς ποτέ να σταματήσω. Για πάντα. Και ο μπαμπάς εντυπωσιάστηκε (επ' άπειρον μουρμούρισε). Του το απέδειξα κιόλας: άρχισα να μετράω κι έφτασα μέχρι το είκοσι!. Έτσι που ήταν εντυπωσιασμένος, κάθισα και του έγραψα λέξεις δικής μου επινόησης: "ΜΕΑΗΕΝΑΘΗ", "ΗΘΕΑΝΜ", ΝΕΡCΠΜΗ", "ΠΝΕΡCΝΜΗ", "ΠΝΕΡΝΜΗΑΕ", "ΜΝΗΑΕΡΕΠ" και "ΕΜΝΗΑΕΠΡΙΑ". Σύμφωνα με τον μπαμπά, πρέπει να είμαι η πρώτη στον κόσμο που σκέφτηκε να γράψει αυτές τις λέξεις!

Το απόγευμα, πήγα και στο μπαλέτο. Πέρασα υπέροχα, γιατί είδα πολλές φίλες μου: την Φωτεινή, την Κατερίνα και τη Μαριανίνα. Δεν είδα όμως κανένα αγόρι. Το είπα μετά και στον αδελφό μου που ήθελε να έρθει μαζί μου. Του εξήγησα ότι δεν μπορεί, γιατί το μπαλέτο είναι μόνο για τα κορίτσια.

Εκλογικό κλίμα

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, προσπαθώ να διακρίνω κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά και την στάση των ανθρώπων. Δεν διαπιστώνω όμως καμία αλλαγή. Στο μετρό, ένας νεαρός πρεζάκιας ζητάει βοήθεια, αλλά έχουμε διαφορετική αντίληψη της βοήθειας. Ένας άλλος νεαρός μιλάει στο κινητό "άσε, τώρα, χάλια μαύρα είναι. Για να σου δώσω να καταλάβεις, σήμερα ξεκίνησα και ακόμα και για να κλάσω, πρέπει να ζητήσω άδεια". Τίποτα δεν έχει αλλάξει: αμετάβλητη η πεζή και βαρετή καθημερινότητά μας.

Κι όμως, στο νηπιαγωγείο, μας ενημέρωσαν, μόλις σήμερα, ότι το ολοήμερο τμήμα παύει να είναι ολοήμερο από τη Δευτέρα. Θα λειτουργεί πλέον μέχρι τις 12.30. Η νηπιαγωγός, βλέπετε, όλως τυχαίως, πήρε ξαφνικά μετάθεση για Αλεξάνδρεια (Αιγύπτου, μας εξήγησαν). Όταν βρεθεί αναπληρώτρια - μας καθησύχασαν - θα λειτουργήσει και πάλι το τμήμα, κανονικά.

Και μας το ανακοίνωσαν με τέτοια φυσικότητα, λες κι όλοι το κάνουν. Λες και δεν έχουμε υποχρεώσεις ή δουλειές, λες και μπορούμε να αλλάξουμε τους καθημερινούς μας ρυθμούς έτσι απλά, από τη μια στιγμή στην άλλη. Εκείνη προφανώς μπορεί.

Εκείνη, προφανώς, πιστεύει ότι όλοι θα έκαναν το ίδιο στη θέση της: θα βολεύονταν όσο είναι ακόμα καιρός, γιατί μετά, έρχεται η σειρά των άλλων. Εμάς όμως, μας ρώτησαν εάν μας βολεύει; Μπορεί οι περισσότεροι να έχουν συνηθίσει να τραμπαλίζονται με αυτόν τον τρόπο και να είναι ευχαριστημένοι με αυτήν την σάπια και βρώμικη τραμπάλα. Αλλά η τραμπάλα αυτή, εμάς, δεν μας κάνει. Είναι ξεπερασμένη. Και άβολη. Φωνάζουμε "όχι, φτάνει πια", αλλά μας ακούει κανείς; Τα γράφουμε, αλλά μας διαβάζει κανείς; Τα εξηγούμε, αλλά μας καταλαβαίνει κανείς; Προφανώς όχι.

Το μόνο σίγουρο, είναι ότι το εκλογικό κλίμα θα διαφανεί στις συμπεριφορές και την στάση των ανθρώπων, μετά τις εκλογές: όταν οι βολεμένοι θα ξεβολευτούν, κατεβάζοντας μία μουτσούνα, καθώς οι αβόλευτοι θα βολευτούν, χαμογελώντας. Αλλά μην ανησυχείτε, για μας δεν θα αλλάξει τίποτα. Αν χρειαστείς ποτέ βοήθεια, γιατί είσαι ναρκομανής, την ίδια αδιαφορία θα επιδείξει το κράτος. Και για την κλανιά, μην έχεις αυταπάτες, πάλι θα αναγκαστείς να ζητήσεις την άδεια, αλλά πολύ αμφιβάλλω ότι θα σου την δώσει κανείς.

Τί πίκρα!

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 5)

Λοιπόν, ξέρετε κάτι; ο μπαμπάς με χτυπάει συνέχεια. Εκείνος βέβαια το αρνείται. Αλλά αυτό μάλλον συμβαίνει επειδή έχει αδύνατη μνήμη. Του θύμισα τότε, που με είχε χτυπήσει με τη ζώνη. Μου απάντησε "μα τί λες τώρα; είσαι στα καλά σου;", αλλά μετά το θυμήθηκε και το παραδέχτηκε: "μήπως εννοείς τη φορά που σε βοήθησα να σου βγάλω τη ζώνη και άθελά μου σε πόνεσα; Δεν σε χτύπησα όμως. Υπάρχει διαφορά". Εγώ όμως δεν την νιώθω την διαφορά. Εγώ πόνεσα. Και ναι, με χτύπησε. Την άλλη φορά πάλι, μου πάτησε το πόδι. Δεν το 'κανε επίτηδες, μου είπε. Και λοιπόν; Δηλαδή, δεν μετράει; Εγώ πάλι πόνεσα. Μετά, ισχυρίστηκε ότι υπάρχουν γονείς που χτυπάνε "πραγματικά" τα παιδιά τους, με χαστούκια και σφαλιάρες, αλλά δεν τον πιστεύω. Ούτε τη μαμά πιστεύω, την οποία επιστράτευσε ο μπαμπάς. Τέλος πάντων, όλο με χτυπάει αυτός ο κακός μπαμπάς.

Στο σχολείο, έμαθα μία καινούργια έκφραση: "τώρα, σε λίγο". Σημαίνει "δεν με ενδιαφέρει". Μου το είπε δύο φορές η δασκάλα: όταν προσπάθησα να της πω ότι με έσπρωξε ο Δημήτρης και όταν την ειδοποίησα ότι είχα ολοκληρώσει τη ζωγραφιά μου και ήμουν έτοιμη να μαζέψω τα πράγματά μου για να φύγω.

Αύριο φεύγουμε. Πάμε εκδρομή. "Για να ψηφίσουμε" είπε ο μπαμπάς. Αλλά δεν κατάλαβα τί εννοούσε. Και όταν τον ρώτησα, με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο με την απάντησή του.

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 4)

Σήμερα, η Γεωργιάννα με έσπρωξε και μάτωσε ο αγκώνας μου.

Χθες, είδα έναν κύριο, που καθόταν σε ένα καροτσάκι. Και το πιο περίεργο απ' όλα: είχε μόνο ένα πόδι. Δεν το πίστευα. Στάθηκα για λίγο μπροστά του, να περιεργαστώ το ακρωτηριασμένο του πόδι. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς είχε χάσει το πόδι του. Μετά, για να μάθω, ρώτησα τη μαμά και τον μπαμπά. Αλλά δεν ήξεραν και μου απαρίθμησαν όλες τις περιπτώσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε ακρωτηριασμό ποδιού. Ύστερα, τους ρώτησα γιατί καθόταν σε καροτσάκι. Με πέρασαν για χαζή, γιατί μου απάντησαν ότι δεν μπορεί να περπατήσει (λες και δεν το είχα καταλάβει. Λες και θα έκανε τον κουτσό όλη μέρα. Εδώ στο διάλειμμα, στην αυλή, δεν αντέχω πολλή ώρα να παίζω τον κουτσό. Θα άντεχε εκείνος;). Όταν κατάλαβαν την ερώτηση, μου απάντησαν ότι κάθεται εκεί για να ζητήσει την ελεημοσύνη των περαστικών. Εμείς όμως δεν του την δώσαμε. Δεν ξέρω γιατί. Στο αυτοκίνητο, αποτόλμησα να πω στον μπαμπά να γυρίσουμε πίσω στον κύριο και να του δώσουμε λεφτά. Δεν μου απάντησε. Σαν να θύμωσε.

Τώρα που το σκέφτομαι, ήμουν πολύ καλό παιδί σήμερα. Δεν φώναξα ούτε μία φορά!

Τύψεις

Ημέρα Κυριακή, πρωινές ώρες.

Μία συνηθισμένη φθινοπωρινή Κυριακή, με ελάχιστη κίνηση στους δρόμους και περαστικούς, νωχελικούς. Κάτι όμως απασχολεί τη μικρή. Το καταλαβαίνω από το βλέμμα της. Και από τη συμπεριφορά της

Καθώς περαπατάμε, στέκεται ξαφνικά και με ρωτάει, απανωτά "γιατί αυτός ο κύριος είχε μόνο ένα πόδι;", "γιατί κάθεται σε καροτσάκι;". "Όχι, γιατίίίίί;" επιμένει.

Ενώ έχουμε φτάσει πλέον στο αυτοκίνητο, με παρακαλεί, σχεδόν ικετευτικά "πάμε μπαμπά να του δώσουμε λεφτά". Ήμασταν όμως πια μακριά. Και αργοπορημένοι.

Π.Σ. 2009-2010 (σελ. 3)

Σήμερα το πρωί, πήγα κεφάτος στο σχολείο, με 4 φωτογραφίες στο χέρι. Ήθελα να τις κολλήσω στην είσοδο της τάξης, όπως μου είχε πει η δασκάλα. Μόλις όμως φτάσαμε, η Γιάννα μάλωσε τον μπαμπά και του είπε "σιγά, διαβατήριο θα του βγάλουμε του παιδιού;". Έτσι, η Γιάννα κράτησε τελικά μόνο μία φωτογραφία και επέστρεψε τις υπόλοιπες στον μπαμπά (μάλλον για να τις κολλήσει κάπου αλλού).

Χθες, πήγαμε σε ένα πολύ τρομακτικό μουσείο. Στη σκάλα, μία ακίνητη καμηλοπάρδαλη με κοιτούσε επίμονα. Τρόμαξα. Κοκκάλωσα. Δεν μπορούσα να κατεβώ τα σκαλιά. Με τίποτα. Ο μπαμπάς προσπάθησε να με καθησυχάσει. Χωρίς επιτυχία. Μου έλεγε να μην φοβάμαι, ότι τα ζώα είναι "βαλσαμωμένα" ή "ταριχευμένα". Αλλά ένας θεός ξέρει τί ακριβώς εννοούσε. Το αποκορύφωμα ήταν στην αίθουσα με τον δεινόσαυρο. Έναν αληθινό δεινόσαυρο. Τεράστιο. Χωρίς δέρμα ή μάτια, αλλά γεμάτο κόκκαλα (έζησε πριν από πολλά χρόνια, γι' αυτό). Δεν άντεξα και παρακάλεσα τον μπαμπά να με πάρει αγκαλιά. Πάλι καλά που δεν κουνήθηκε ο δεινόσαυρος. Μάλλον, δεν μας είδε (ε ναι, αφού δεν είχε μάτια).

Ωχ, πώς θα κοιμηθώ τώρα; Ελπίζω να μην με επισκεφτεί πάλι ο δεινόσαυρος, όπως στο βιβλίο. Τώρα που είπα βιβλίο, θυμήθηκα ένα βιβλίο που διαβάσαμε σήμερα στο σχολείο: "ποιός έκανε πιπί στο Μισισιπή;". Είχε πολύ γέλιο, γιατί ένα παπί έκανε πιπί στη μέση του Μισισιπή (έτσι λέγεται το ποτάμι) και πολλά παιδιά δεν μπορούσαν να προφέρουν την πρόταση. Εγώ όμως μπορώ, γιατί είμαι μεγάλος.

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 3)

Σήμερα, δεν έχω κάτι αξιόλογο να γράψω. Η δασκάλα κόλλησε τη φωτογραφία μου στο συρτάρι μου και στη συνέχεια έγραψε το όνομά μου. Μετά, βάλαμε όλοι κι από ένα καρτελάκι με το όνομά μας εκεί που καθόμαστε, πάνω στο θρανίο.

Ωχ, έρχεται ο αδελφός μου. Φεύγω, πριν με ζαλίσει με τις μοτοσυκλέτες και τα σταντ.

Π.Σ. 2009-2010 (σελ. 2)

Κάτι με απασχολεί τις τελευταίες εβδομάδες και αφορά στις μοτοσυκλέτες. Παρά τις αλλεπάλληλες εξηγήσεις του μπαμπά, αδυνατώ να καταλάβω γιατί δεν πέφτουν όταν είναι σταματημένες. Ο μπαμπάς μού εξήγησε ότι στέκονται χάρη στο "σταντ". Ξέρετε, το μαραφέτι στο οποίο ακουμπάει όταν είναι παρκαρισμένη η μοτοσυκλέτα. Έτσι το είπε ο μπαμπάς. Σταντ. Στην αρχή κάπως αλλιώς το έλεγε. Βάση στήριξης, νομίζω. Και κάτι άλλο. Μου είπε ότι ισχύει για όλα τα δίκυκλα. Νομίζω ότι εννοούσε ότι ισχύει και για τα ποδήλατα. Αλλά και πάλι, γιατί να πέσει αυτή η μοτοσυκλέτα; Μετά, άρχιζε ο μπαμπάς να μου μιλάει για κέντρα βάρους, βαρύτητες κι άλλες τέτοιες ασυναρτησίες. Δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα. Απλά κουνούσα καταφατικά το κεφάλι μου. Ναι, συμφωνώ, είναι περίεργος ο μπαμπάς μου.

Αλλά, πού θα πάει, δεν θα βρεθεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί (δεν) πέφτει η μοτοσυκλέτα;

Υ.Γ.: η λέξη "σταντ" μου αρέσει τρομερά. Είναι τόσο εύηχη.

Το δώρο

Ο κολλητός μας παντρεύτηκε και η παρέα, θέλοντας να πρωτοτυπήσει, αποφάσισε να του προσφέρει ένα κοινό δώρο. Ήταν λάθος. Μετά από απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, υποτιμητικά σχόλια, ύποπτες μηχανορραφίες και αρκετή λοιδορία, καταλήξαμε σε ένα δώρο. Ένα δώρο ανεπιθύμητο, χωρίς πια αξία. Ένα δώρο, από υποχρέωση.

Τώρα, προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που του έκανα ένα δώρο. Πρέπει να έχουν περάσει τουλάχιστον επτά χρόνια. Κανά πουκάμισο θα ήταν, χωρίς κάρτα αλλαγής, που δεν θα του πήγαινε κιόλας. Αλήθεια, έχουν καμία αξία τα δώρα; Δεν θα' ταν πιο λογικό ή και πιο εύκολο να πούμε απλά στον άλλον πώς αισθανόμαστε; Να του πω δηλαδή του κολλητού μου, έτσι απλά, ότι τον αγαπώ;

Όχι βέβαια, τρελός είσαι; Το δώρο θα δώσουμε. Και μεταξύ μας, το δώρο είναι όλα τα λεφτά. Και ο κολλητός μου, όλα τα λεφτά είναι κι εκείνος.

Π.Σ. 2009-2010 (σελ. 1)

Κι εγώ μπορώ να κρατάω ένα ημερολόγιο.

Το μεσημέρι με χτύπησε ο άλλος (δεν ξέρω πώς τον λένε, αλλά πηγαίνει στην τάξη των μεγάλων). Ήθελε να μου πάρει το αυτοκίνητο και με χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο, αντί να μου το ζητήσει ευγενικά. Με πόνεσε κι έβαλα τα κλάματα. Η Μαρία τον μάλωσε λέγοντάς του "το καλύτερο παιδί βρήκες να χτυπήσεις;". Μετά όμως έγινε κάτι απίστευτο. Με προέτρεψε να του ανταποδώσω το χτύπημα! Και με άφησε! Τον χτύπησα όσο πιο δυνατά μπορούσα αλλά δεν ξέρω αν τον πόνεσα αρκετά. Δεν της είπα όμως της Μαρίας ότι απαγορεύεται. Αν το μάθαινε ο μπαμπάς...

Το πρωί, παντρεύτηκα την Μελίνα. Στην αρχή έκανε τη δύσκολη. Πως τάχα ήμουν βρώμικος, επειδή μου έτρεχαν τα σάλια. Όταν σκουπίστηκα όμως, δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Η Γιάννα δεν με άφησε όμως να την φιλήσω. Κάτι για μια γρίπη επικαλέστηκε.

Το μεσημέρι πάλι, έπαιξα με την μικρή μου αδελφή, την ε. Καθόμουν στο αυτοκίνητο κι εκείνη με έσπρωχνε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά της αρέσει πολύ να σπρώχνει.

Το πρωί, πέρασα μπροστά από το σχολείο της μεγάλης μου αδελφής, της Ε. Όταν μεγαλώσω, θα πηγαίνω κι εγώ στο μεγάλο σχολείο.

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 2)

Αυτός ο Δημήτρης μου είναι πολύ αντιπαθής. Δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν είναι μόνο τρομερά ερειστικός, είναι και πολύ βαρετός. Με τις ανιαρές του συζητήσεις, δεν κινεί κανενός το ενδιαφέρον. Μόνο για σπαθιά μιλάει. Για άλλα θέματα δεν έχει ιδέα. Ούτε καν για πριγκίπισσες. Και μιλάω για πραγματικές πριγκίπισσες, τύπου Σταχτοπούτας, Χιονάτης και Άριελ. Επιπλέον, είναι και πολύ βάναυσος. Να, το πρωί έσπρωξε την Κλεοπάτρα και δεν της είπε συγγνώμη. Τέλος πάντων, χθες πήγε να σώσει την παρτίδα: είχε γενέθλια και μας κέρασε όλους σοκολάτες. Αλλά και πάλι, έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του να διανύσει μέχρι να του μιλήσω.

Σήμερα, μας έμαθε δύο πράγματα η κυρία Φυλλιώ. Πρώτον, βοηθάμε τα παιδιά να σηκωθούν όταν πέφτουν κάτω (το είπε όταν ο Δημήτρης έσπρωξε την Κλεοπάτρα και είχα μείνει κόκκαλο). Δεύτερον, ακούμε πάντα τον μπαμπά και τη μαμά (δεν θυμάμαι για ποιό λόγο το είπε). Είχε δίκιο ο μπαμπάς, μαθαίνουμε πολλά πράγματα στο σχολείο. Αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο, όπως με είχε προϊδεάσει το καλοκαίρι. Ίσα ίσα που το βρίσκω πανεύκολο αυτό το σχολείο. Τα καταφέρνω περίφημα σε όλα τα παιχνίδια.

Άντε, είμαι κουρασμένη. Πάω να την πέσω. Χθες, είδα ένα πολύ καλό όνειρο. Ονειρεύτηκα ότι πηγαίναμε όλοι μαζί, με το αυτοκίνητο, σε έναν γάμο. Περάσαμε τέλεια.

Τί θα ονειρευτώ άραγε σήμερα;

Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 1)

Φέτος, άλλαξα σχολείο. Στο σχολείο που πηγαίνω τώρα, το καινούργιο, πάνε μόνο μεγάλα παιδιά, σαν και 'μένα.

Σήμερα, η δασκάλα μας, η Φυλλιώ, μας ενημέρωσε ότι θα πρέπει πάντα να καθόμαστε στην ίδια θέση. Όλη τη σχολική χρονιά και χωρίς παρεκκλίσεις. Έλα όμως που δεν το ήξερα την πρώτη μέρα. Και τώρα, θα αναγκαστώ να μοιραστώ το θρανίο μου με τον Διονύση. Κι ο Διονύσης είναι κακός. Δεν με παίζει.

Το πρωί, με έσπρωξε η Κλεοπάτρα στην αυλή και έπεσα. Και μάτωσε ο αγκώνας μου. Δεν το ήθελε όμως. Είναι φίλη μου η Κλεοπάτρα. Η κυρία Φυλλιώ μου καθάρισε την πληγή και τώρα δεν τρέχει πια αίμα.

Μου αρέσει αυτό το σχολείο. Τις προάλλες, γιόρταζε η άλλη δασκάλα, η Σοφία. Φάγαμε ένα σωρό σοκολάτες και καραμέλες. Το απόγευμα, όταν ήρθε να με πάρει ο μπαμπάς, η δασκάλα κέρασε και τους μεγάλους. Όχι όμως και τους μικρούς. Είπε ότι είχαμε φάει αρκετά στο σχολείο. Πού το ήξερε όμως; Εγώ, προσωπικά, δεν χορταίνω ποτέ σοκολάτες και καραμέλες.

Και ένα τελευταίο. Δεν πρέπει να ξεχάσω να πω στη μαμά μου, να μην μου γεμίζει την τσάντα με ταπεράκια. Αφού δεν μου αρέσουν τα λαχανικά και τα φρούτα (εκτός από τις βανίλιες) (και τις ντομάτες). Το είπε και η δασκάλα: έχει τόσα πράγματα η τσάντα που δεν κλείνει το φερμουάρ. Ενώ ένα τάπερ με μακαρόνια χωράει άνετα. Ακόμη κι ένα ταπεράκι με γιαούρτι. Αχ, και κάτι άλλο ακόμα: η πετσέτα χεριών που έχω είναι πολύ μεγάλη.

Ελπίζω να μην ξεχάσω να τα πω όλα αυτά στη μαμά. Πρέπει οπωσδήποτε να κρατήσω ένα ημερολόγιο.

Πού θα τα θυμηθώ όλα αυτά όταν μεγαλώσω;

Η χαμένη αθωότητα

Κάθε μέρα, κάθεται με τις ώρες στον ήλιο για να μαυρίσει, με την κρυφή ελπίδα ότι θα κάνει πάταγο με την εμφάνισή της, όταν ανοίξει το σχολείο. Ξαφνικά σηκώνεται, δεν αντέχει άλλο την ηλιοθεραπεία και μπαίνει στη θάλασσα για να δροσιστεί. Την ακολουθεί ο μικρός της αδελφός. Όταν έχουν πια φτάσει στα βαθιά, εκείνη βγάζει το μπικίνι της και του το φοράει, χαμογελώντας πονηρά. Η τρομερή αίσθηση ελευθερίας που αισθάνεται είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο και ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Την ίδια στιγμή, στην ακρογιαλιά, στέκεται ένας μεσήλικας άνδρας. Χαμογελάει κι εκείνος, παρατηρώντας την κόρη του. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, σκέπτεται από μέσα του. Όπως πάντα, εξακολουθεί να προκαλεί, να κάνει πράγματα που πιστεύει ότι απαγορεύονται, δήθεν χωρίς την επίγνωσή του.

Αυτήν την φορά όμως, κάτι έχει αλλάξει. Για πάντα.

Όταν βγήκε η έφηβη από το νερό, ο πατέρας της έκανε πως δεν την είδε. Ντράπηκε. Για πρώτη φορά στη ζωή του.

Το μητρικό ένστικτο

Το πλοίο της άγονης γραμμής ήταν πια έτοιμο να αποπλεύσει. Δύο ψηλές, αδύνατες και μαυρισμένες έφηβες, με μοδάτο ντύσιμο, κουνούσαν τα χέρια τους και χοροπηδούσαν στο κατάστρωμα, προσπαθώντας μάταια να τραβήξουν την προσοχή ενός ηλικιωμένου ανδρόγυνου, που στεκόταν κάπως ανήσυχο στην προβλήτα.

Μέχρι που μία μαυροφορούσα γυναίκα πλησίασε τα κορίτσια και τους χαμογέλασε, πριν ακουμπήσει στο κιγκλίδωμα του καταστρώματος. Ένα απλό γνέψιμό της ήταν αρκετό για να εντοπιστεί από το ηλικιωμένο ζευγάρι, που της ανταπέδωσε τον χαιρετισμό, με το χαμόγελο στα χείλη. Οι δύο έφηβες κοιτάχτηκαν αμήχανα, αδυνατώντας να κατανοήσουν την δύναμη του μητρικού ενστίκτου, ενισχυμένου από τόσα χρόνια προσμονής και μοναξιάς.

Όταν γύρισα και πάλι προς την προβλήτα, δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα της γιαγιάς.

Κανελάδα

Εξουθενωμένοι από την εξαντλητική περιήγηση του νησιού, κάνουμε μία στάση στην "φτωχή καλύβα του Ματθαίου", ένα παραδοσιακό καφενείο κοντά στην πλατεία της Ευαγγελίστριας, μακριά από τις κλασικές τουριστικές διαδρομές, χωρίς παραλία, θέα ή αξιοθέατα.

Η κυρία Ματθαίου, ξαφνιασμένη, μας καλωσορίζει και μας κερνάει ένα τσαμπί σταφύλι και παγωμένη κανελάδα. Αυτά μόνο έχει να μας προσφέρει η γριούλα, που προσπαθεί να απολογηθεί για την φτώχια της καλύβας.

Αν ποτέ περάσετε κι εσείς από 'κει, δοκιμάστε την κανελάδα. Δεν θα το μετανιώσετε. Είναι πλούσια σε γεύση και συγκινήσεις.

Ο αποχωρισμός

Ντάλα μεσημέρι. Το οχηματαγωγό μόλις έδεσε κι άνοιξε ο καταπέλτης. Μέσα στην τεράστια αναστάτωση και τη βαβούρα από το πηγαινέλα των επιβατών και των φορτηγών στην στενή προβλήτα, ξεχωρίζει ένα νεαρό ανδρόγυνο που εναγκαλίζεται σφιχτά, δίπλα στην καφετέρια του λιμανιού. Εκείνη κλαίει με λυγμούς. Εκείνος, διατηρώντας την ψυχραιμία του, προσπαθεί να την παρηγορήσει, με λόγια αγάπης. Συνεχώς, μέχρι και τον τελευταίο ασπασμό.

Από το κιγκλίδωμα του καταστρώματος στην πρύμνη του πλοίου, όπου έχει ανέβει, την χαιρετάει. Μιλούν στο κινητό και χειρονομούν, με το χαμόγελο στα χείλη, καθώς απομακρύνεται το πλοίο.

Η κουκκίδα στην άκρη της προβλήτας σηκώνει το χέρι της για μια τελευταία φορά, πριν γυρίσει την πλάτη της στο πλοίο και εξαφανιστεί στην πεζή καθημερινότητα του νησιού. Εκείνος, κλείνει το κινητό του και πηγαίνει για καφέ. Ελεύθερος και ανώνυμος μέσα στο επιβατικό πλήθος, έτοιμος να απολαύσει τη ζωή του.

Όλο νεύρα

Είμαι πολύ κουρασμένος. Ψυχικά και σωματικά. Τα' χω παίξει. Η υπερένταση φταίει. Και το άγχος. Και τόσο καιρό, τα κρατάω μέσα μου. Γι' αυτό ξέσπασα, χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, στην άμοιρη κοπέλα που έλεγξε τις χειραποσκευές στο αεροδρόμιο. Φώναζα και ωρυόμουν να με αφήσουν να περάσω το ψαλίδι της μικρής. Το αγαπημένο της. Ακόμη και η αστυνομία αναγκάστηκε να επέμβει. Μάταια. Για ένα τόσο δα ψαλιδάκι. Είχα όμως ανάγκη να ξεσπάσω. Τί κέρδισα; Απολύτως τίποτα. Μόνο χαμένος βγήκα, με ένα ψαλίδι λιγότερο, μαζί με όλες τις αναμνήσεις που το συνόδευαν.

Παιδικές μαντινάδες

"Κοιμάμαι στον ουρανό χωρίς κρεβάτι".

"Κάποιος πετάει χωρίς φτερά".

Sisyphe revisited

Ζητώ συγγνώμη από τους ελληνόφωνους αναγνώστες.

On a fait le voyage pour que les petits-enfants voient leurs grands-parents et vice-versa. On a fait, presque tous les jours, l' aller-retour pour voir papi et mamie dans la même journée. Un incessant va-et-vient qui ne peut pas satisfaire tout le monde et qui ne satisfait personne. Une vraie quête de bonheur frustrée par la tristesse.

Comme un éternel supplice, renouvelé année après année, sur plusieurs générations, pour un crime qui n' a jamais été commis.

Δίλημμα

Μικρός, είχα θέσει στον παππού μου το εξής υποθετικό δίλημμα: σε περίπτωση που έπρεπε κάποιος από τους δυο μας να πεθάνει, ποιόν θα διάλεγε; Η πρόδηλη επιλογή του μου είχε κάνει τότε τρομερή εντύπωση και έμεινε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου.

Τώρα, αναρωτιέμαι γιατί δεν είχα κάνει την ίδια ερώτηση στους γονείς μου. Μάλλον φοβόμουνα μην ακούσω την λάθος απάντηση.

Μεταφυσικές ανησυχίες

- Μπαμπά, ο παππούς πέθανε;

- Ναι, πέθανε.

- Αααα. Και πού πήγε; Στον ουρανό;

- Δεν ξέρω πού πήγε. Ο ουρανός είναι μία μεταφορά. Μπορεί όμως και η ψυχή του να ανέβηκε στον ουρανό. Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει.

- Αααα. Και πώς ανέβηκε; Με γερανό;

Με αποστόμωσε.

Φασαρία

Δεν την αντέχω άλλο. Την αγαπάω, αλλά δεν την αντέχω. Η νευρόσπαστη ξαδέλφη μου με έχει πραγματικά εξουθενώσει. Σκαρφίζεται συνέχεια καινούργια παιχνίδια που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, σωματικές ασκήσεις με τη μπάλα, στο νερό, ακόμη και κυνηγητό, κρυφτό, αναρρίχηση δέντρων κ.ο.κ.. Και η αδελφή μου δεν πάει πίσω, αλλά η ξαδέρφη μου είναι το κάτι άλλο.

Εμένα, μου αρέσει να κάθομαι, να φτιάχνω πύργους και σπίτια με τα λέγκο μου, να ακούω μουσική και γενικότερα να χαλαρώνω. Τα κορίτσια, απεναντίας, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διατάζουν. Δεν ξέρουν να ακούν. Το ίδιο εξάλλου συμβαίνει και με τους μεγάλους. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν έχουν μάθει να ακούν. Ιδίως εμάς τους μικρούς.

Γι' αυτό και χθες ξέσπασα σε αναφιλητά στο τηλέφωνο και ικέτεψα τον μπαμπά να έρθει αμέσως στο σπίτι της γιαγιάς, γιατί δεν μου άρεσε ούτε η γιαγιά ούτε το σπίτι της, μέχρι που ήρθε τελικά, νευριασμένος, να με πάρει. Ευτυχώς. Έτσι, απόλαυσα τον ύπνο μου, γλίτωσα κι από τις δαγκάνες των κοριτσιών και το πιο σημαντικό απ' όλα: έκανα για μια φορά ό,τι ήθελα. Εγώ, όχι οι άλλοι.

Την άλλη μέρα του ομολόγησα ότι απλά με ενοχλούσε η φασαρία.

Γενναιοδωρία

Παρασκευή βράδυ στο καράβι. Η κοσμοσυρροή και τα συνωστισμένα goody's μας αναγκάζουν να δειπνήσουμε στο εστιατόριο αλακάρτ, με τα λιγοστά τραπέζια. Ενώ καθόμαστε και προσπαθούμε να ηρεμήσουμε τα παιδιά, ένας κύριος, αλλήθωρος, τους κάνει δώρο 3 κούκλες και ένα αυτοκινητάκι. Για να μην μείνει κανείς παραπονεμένος, μας κέρασε κι εμάς δύο μπίρες. Ο, γνωστός σε όλους, κυρ Μιχάλης, όπως μας ενημέρωσαν, λακωνικά.
Μας έφτιαξε ολονών τη διάθεση. Ελπίζω ειλικρινά να έφτιαξε και τη δική του.

Ταξική συνείδηση

Η μεσόκοπη γυναίκα από την ανατολική Ευρώπη επιβιβάζεται στο λεωφορείο με τα δύο μικρά παιδιά της. Αμέσως της παραχωρούν, περιέργως, τη θέση. Εκείνη, όμως, αρνείται ευγενικά, με σπαστά ελληνικά. Τα παιδιά την κοιτάζουν με απορία, προσπαθώντας με κόπο να διατηρήσουν την ισορροπία τους καθώς στρίβει το λεωφορείο. Απορία, αλλά και ακατανοησία για την αντίδραση της μάνας τους, που επιδεικνύει έμφυτη πλέον δουλοπρεπή συμπεριφορά, απόρροια κακουχιών και ταξικής εκμετάλλευσης πολλών γενεών. Ακόμη και για μια θέση στο λεωφορείο.

Σύντομα, όταν μεγαλώσουν, θα έρθει και η σειρά τους.

Καπνοεξάρτηση

Στο κομμωτήριο, απέσυραν όλα τα τασάκια. Μία πελάτισσα παραπονιέται. Είναι λέει υπέρ του δικαιώματος των καπνιστών. Μας εξιστορεί κι ένα περιστατικό που της είχε συμβεί στο Λος Άντζελες, όταν, σε πολύ ανοικτό χώρο, "σαν το ΟΑΚΑ", άναψε ένα τσιγάρο, προκαλώντας την άμεση αντίδραση των (ξενέρωτων) Αμερικανών που φώναξαν "Oh my god! She 's smoking!". Θυμήθηκα τότε κι εγώ ένα αντίστοιχο βίωμα. Ήταν μία παγερή νύχτα, με -5 βαθμούς, στον Καναδά. Είχα βγει έξω από το νοσοκομείο, για να αλλάξω παραστάσεις. Και για να καπνίσω. Ολομόναχος τότε στο τσουχτερό κρύο, μέσα στο χιόνι, με το χέρι παγωμένο και το τσιγάρο στο στόμα, δεν βρέθηκε ούτε μία ψυχή να μου κάνει μία επίκριση, να μου πει "oh my god". Δυστυχώς. Θα είχα νιώσει πολύ καλύτερα.

Στο κομμωτήριο, βγαίνει έξω η πελάτισσα για να μιλήσει στο κινητό της. Και για να καπνίσει. Δεν της λέει κανείς τίποτα. Όμως, εδώ είναι καλοκαίρι.

Καπνοαπαγόρευση

Χθες, όλες οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από το θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, ή της καπνοαπαγόρευσης. Ένα μέτρο που εμπλούτισε το λεξιλόγιό μας και δίχασε ολόκληρη την ελληνική κοινή γνώμη, συναγωνιζόμενο σε ενδιαφέρον την πολιτική και το ποδόσφαιρο, ακόμη και την ιουροβίζιον. Απασχόλησε ακόμη και τα παιδιά, που ρωτούσαν εάν καπνίζουμε, γιατί δεν καπνίζουμε ή γιατί καπνίζαμε. Κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει, όταν είδαν τις δασκάλες να βγαίνουν πλέον στην αυλή για να καπνίσουν, με τα τασάκια και τους καφέδες τους, δίπλα στην τραμπάλα. Στην τραμπάλα όμως της παιδικής χαράς, δεν υπάρχουν τασάκια, γιατί εκεί απαγορεύεται το κάπνισμα. Ευτυχώς, γιατί έτσι μπόρεσαν τα παιδιά και ανακάλυψαν ένα παιχνίδι προσφιλές στο στράτευμα, το αντιγόπινγκ. Και καμιά φορά, τις πιπιλίζουν κιόλας τις γόπες.

Το παγκάκι της προκατάληψης

Καθώς φτάνουμε στην στάση του λεωφορείου, μορφάζει και μου λέει "δεν μου αρέσει αυτή η κυρία". Η καλοντυμένη μεσόκοπη Φιλιππινέζα σηκώνεται από το παγκάκι για να κάτσουν τα παιδιά. Λίγο αργότερα, δύο μαυροφορεμένες ηλικιωμένες κυρίες αποβιβάζονται από το λεωφορείο και κάθονται κι εκείνες στο παγκάκι. Τα παιδιά σηκώνονται αμέσως, γκρινιάζοντας. Ενώ προσπαθώ να καταλάβω την αιτία της δυσαρέσκειάς τους, η μία κυρία εκμυστηρεύεται στην άλλη "και στο χωριό, η κόρη της Ελπίδας νομίζει ότι είμαι τρελή".

Εκδρομή στη θάλασσα

Πίσω μας, το πευκόδασος είναι πράγματι εντυπωσιακό, σαν ένα ξύλινο κάστρο. Η θάλασσα είναι πεντακάθαρη. Φυσάει αέρας κι όμως τα κύματα είναι μικρά. Φουσκώνουμε τη βάρκα για τα παιδιά: ενθουσιάζονται, κάνουν βουτιές, βρέχονται, πίνουν νερό, τρομάζουν, γελάνε, κρυώνουν, στεγνώνουν και μετά, πάλι στην θάλασσα. Πάμε να τσιμπήσουμε κάτι στην διπλανή καφετέρια. Ο σερβιτόρος, γνωστός από άλλο μαγαζί, εξηγεί τους λόγους της μετεγγραφής του, σαν ένα ποδοσφαιρικό μεταγραφικό σίριαλ του καλοκαιριού. Ένας ταβλαδόρος κερνάει παγωτό και τοστ στα παιδιά, γιατί του έφεραν το πολυπόθητο γούρι, φυσώντας το χέρι του πριν από κάθε σημαντική ζαριά. Αργότερα, το απόγευμα, στο σπίτι, λίγο πιο ψηλά, στους πρόποδες του βουνού, κάτσαμε να πιούμε καφέ, φάγαμε βερίκοκα και απολαύσαμε την υπέροχη θέα. Είχε πια νυχτώσει όταν φύγαμε.

Θεία πρόνοια

Μόλις σταμάτησε η καλοκαιρινή μπόρα και οι δρόμοι εδώ στον Άγιο Στέφανο έχουν γεμίσει από τρεχούμενα λασπόνερα. Φτάνουμε επιτέλους στον τόπο της συναλλαγής, ένα σπίτι λιτό και απόμακρο. Τους αφήνω το κουτί με τα κεράσματα, μου επιστρέφουν το πορτοφόλι, άθικτο. Τους είμαι πράγματι υπόχρεος, εκείνοι πάντως με διαβεβαιώνουν ότι θα τους ανταμείψει ο Θεός. Κάτι θα ξέρουν οι καλοί αυτοί Σαμαρείτες. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ξεπροβάλλουν δειλά μερικές ηλιαχτίδες που διαπερνούν τον συννεφιασμένο και μουντό ουρανό.

Ο βασιλιάς της ποπ

"Ο «βασιλιάς της ποπ» πέθανε σήμερα, τις πρώτες πρωϊνές ώρες, σε ηλικία 50 ετών, σε νοσοκομείο του Λος Αντζελες, από ανακοπή καρδιάς". Η λιτή ανακοίνωση μού υπενθυμίζει ότι ήμουν μέγας θαυμαστής του στα εφηβικά μου χρόνια. Ντρέπομαι κιόλας να το ομολογήσω, σαν να ήταν ένα φοβερό μυστικό που έπρεπε να μείνει για πάντα επτασφράγιστο. Τότε όμως δεν ντρεπόμουν καθόλου, ήμουν μάλιστα πολύ περήφανος. Τώρα που αναπολώ εκείνα τα χρόνια, μέσα από θολές αναμνήσεις διάσπαρτων ήχων και εικόνων, κάπως μου 'χει λείψει η μουσική του. Πολύ φοβάμαι όμως ότι ο ίδιος ο έκπτωτος βασιλιάς δεν θα μου λείψει καθόλου.

τα Σύβοτα Καραϊβικής

Φέτος το καλοκαίρι, εάν φοβάσαι τα αεροπλάνα, θέλεις να αποφύγεις τις καταρρακτώδεις βροχές και τους τυφώνες, δεν σου αρέσουν οι μαύροι, τα φοινικόδεντρα, ο χορός, η μουσική και τα καυτερά φαγητά, σε χαλάνε το ρούμι, η πινακολάδα, το ντάι-κίρι και η μαργαρίτα, μιλάς μόνο ελληνικά και πιστεύεις (και έχεις δίκιο) ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε γενετικά καλύτεροι από τους άλλους, ότι υπερτερούμε σε όλους τους τομείς, στον πολιτισμό, στην ιστορία, ακόμη και στα αξιοθέατα και το καμάκι, εάν πιστεύεις τον θείο σου τον θαλασσόλυκο που πάντα σου έλεγε ότι η θάλασσα στην Καραϊβική δεν έλεγε, εάν δεν έχεις βγάλει ποτέ σου διαβατήριο λόγω φωτογραφίας, αλλά φοβάσαι κιόλας να το κάνεις μην διαψευθούν τα πιστεύω σου, το έχεις κάνει όμως τάμα να πας μια φορά στη ζωή σου στην Καραϊβική, τότε ακολούθα τις συμβουλές της διαφήμισης του ΕΟΤ με τίτλο "τα νησιά της Καραϊβικής στα Σύβοτα" - με παρασυνειδησιακό υπότιτλο "ο γύρος του κόσμου σε μία χώρα, την Ελλάδα" - και πήγαινε στα Σύβοτα Καραϊβικής.

Εγώ, προσωπικά, λέω να πάω φέτος στα Σύβοτα Θεσπρωτίας, ανάμεσα στην Ηγουμενίτσα και την Πάργα, ένα πανέμορφο μέρος που σου θυμίζει Ελλάδα. Καμία σχέση με Καραϊβική.

Η γέννηση

Εκεί, ήταν πράγματι παράδεισος...

Όλα ξεκίνησαν όταν έσπασαν τα νερά. Καθώς λοιπόν αιωρούμαι σαν αστροναύτης μέσα στο αμνιακό υγρό, ανακαλύπτω με απότομο τρόπο τη βαρύτητα και σφηνώνομαι βίαια στον τράχηλο της μήτρας, με το κεφάλι προς τα κάτω. Οι συσπάσεις, ολοένα πιο έντονες και συχνές, με πιέζουν και με πονούν αφάνταστα. Έχω την εντύπωση ότι τα κόκκαλά μου θα σπάσουν, ενώ προχωρώ επίπονα και αργά προς τα κάτω. Ένα αληθινό μαρτύριο. Πραγματικά, υποφέρω. Δεν αντέχω άλλο. Κι εκεί που πίστευα ότι όλα τελείωσαν, εμφανίζεται από το πουθενά ένα εκτυφλωτικό φως. Προσπαθώ να κρατήσω τα μάτια μου κλειστά. Ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός. Μου κόβουν, χωρίς αναισθητικό, τον ομφάλιο λώρο και τα πνευμόνια μου παίρνουν φωτιά. Συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι πέθανα και βάζω τα κλάματα. Ουρλιάζω γεμάτος αγανάκτηση, ανακουφίζοντας τον γιατρό που με εξετάζει.

Ντροπή

Είναι αργά και πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσω φέτα για τη σαλάτα. Παίρνω κάτι ψιλά και τρέχω να προλάβω το σουπερμάρκετ πριν κλείσει. Ενώ συλλογίζομαι εάν αξίζει τόσο κόπο ένα κομμάτι τυρί, με πλησιάζει ντροπαλά ένας φοιτητής και με εκλιπαρεί, πολύ ευγενικά, για χρήματα. Είναι, λέει, άστεγος. Πρεζάκιας πάντως δεν είναι ή τουλάχιστον δεν φαίνεται να είναι. Ξαφνιασμένος, προφασίζομαι την έλλειψη κερμάτων και φεύγω βιαστικά προς το σουπερμάρκετ. Στην επιστροφή, πήρα άλλο δρόμο. Δεν ήθελα να τον κοιτάξω στα μάτια.

Παγωτό

Ήρθε επιτέλους το καλοκαίρι. Το ξέρω, γιατί ο Παύλος γύρισε στο σχολείο και είδα ότι πουλάνε πάλι καρπούζια στο σουπερμάρκετ. Και το καλύτερο απ' όλα είναι ότι μπορώ να τρώω ελεύθερα παγωτό, γιατί ο μπαμπάς μού έπαναλάμβανε όλη τη χρονιά ότι τα παγωτά τρώγονται μόνο το καλοκαίρι. Και να που ήρθε το καλοκαίρι... Ο αθεόφοβος είχε όμως το θράσος να με μαλώσει γιατί έφαγα παγωτό στη γιορτή του σχολείου. Ναι, μάλιστα, ήταν ήδη καλοκαίρι. Εντάξει, 5 ήταν τα παγωτά που έφαγα! Τα χωνάκια αυτά ήταν όμως πολύ μικρά, πάρα πολύ μικρά, σχεδόν μικροσκοπικά. Και ξέρετε ποιά φτηνή δικαιολογία βρήκε; Ότι έπρεπε να τον είχα ρωτήσει πρώτα. Αυτό τον μάρανε. Σας λέω, δεν βγάζει κανείς άκρη με τον μπαμπά μου. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι έχει εντελώς σαλτάρει. Τον παίρνουν και τα γεράματα... Τελοσπάντων, τώρα που ήρθε το καλοκαίρι θα τρώω συνέχεια παγωτό....και όταν λιώσει θα το ρουφάω ....και στο τέλος, θα γλύφω τα κυπελάκια μέχρι να εξαφανιστεί κάθε ίχνος παγωτού..."καλώς το καλοκαίρι, παράμ παράμ παράμ παμ...".

Τα παιχνίδια της μοίρας

Σύμπτωση: "τυχαία κυρίως εμφάνιση δύο ή περισσότερων γεγονότων ή φαινομένων στον ίδιο χρόνο ή και στον ίδιο χώρο" (Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας). Πρώτο γεγονός: ο κουρέας μου γνώρισε μια Λέσβια και αποφάσισε να ανοίξει ένα κομμωτήριο στη Μυτιλήνη. Θα είναι έτοιμο τον Σεπτέμβριο. Δεύτερο γεγονός: ένας φίλος μου αρχιτέκτονας πνίγεται στη δουλειά. Φτιάχνει, μεταξύ άλλων, και ένα κομμωτήριο στη Μυτιλήνη για έναν ξάδελφό του. Τυχαία εκδήλωση δύο ανεξάρτητων γεγονότων στον ίδιο χρόνο και χώρο: ο κουρέας μου τυχαίνει να είναι και ξάδελφος του φίλου μου.

Μπα, κισμέτ ήταν...