Το παράνομο παπάκι

Κυριακάτικη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. O καιρός, καταπληκτικός. Επιλέξαμε κι εμείς, όπως τόσοι άλλοι Αθηναίοι, να περιδιαβούμε την αρχαία Αθήνα. Εδώ κι εκεί, Πακιστανοί μικροπωλητές βιοπαλεύουν, μερικοί πουλώντας χάρτινα παρασόλια, ενώ άλλοι πετάνε, πάνω σε μία ξύλινη σανίδα, μία περίεργη ουσία σε σχήματα φρούτων και ζώων, η οποία ανακτά σχεδόν αμέσως την αρχική της μορφή, ως δια μαγείας. Η μικρή έχει μείνει άναυδη με ένα από τα μαγικά αυτά παπάκια. Πορτοκαλί στο χρώμα. Προσπαθώ να την απομακρύνω. Αδύνατον. Ο Πακιστανός έρχεται και της προσφέρει το παπάκι. Δεν θέλει χρήματα, "ίνε ντόρο" μου εξηγεί με νόημα.

Πάνω που ψαχουλεύω τις τσέπες μου για κέρματα, βλέπω ξαφνικά να τρέχουν οι Πακιστανοί, όλοι μαζί. Δημοτική αστυνομία. Κάπως, δόθηκε το σύνθημα. Ένας απ' αυτούς όμως δεν τα κατάφερε. Έχασε πολύτιμο χρόνο, προσπαθώντας να μαζέψει την πραμάτειά του. Μπορεί και να δίστασε λιγάκι, μη θέλοντας να απολέσει την στρατηγική του θέση στην συμβολή της Αρεοπαγίτου και Μακρυγιάννη. Μπορεί, επίσης, να μην άκουσε καν το σύνθημα.

Τα παιδιά, ανήσυχα, με ρωτάνε: "μπαμπά, γιατί τον έπιασε η αστυνομία;" Ευτυχώς, τους προφυλάσσει η παιδική τους αθωότητα και αδυνατούν να συλλάβουν τον παραλογισμό της πολυσύνθετης ανθρώπινης κοινωνίας.

Τουλάχιστον, η μικρή, που δεν αντιλήφθηκε τίποτα, είναι χαρούμενη με το παπάκι της.

Όσο για τον καλό Σαμαρείτη από το Πακιστάν, ούτε καν σκέφτηκα να τον ρωτήσω πώς τον λένε. Ένας ανώνυμος Πακιστανός, μεταξύ τόσων άλλων ανώνυμων Πακιστανών, σε αναζήτηση αξιοπρέπειας. Σε αναζήτηση ονόματος.