Ο αδυσώπητος νόμος του χρόνου

- Με θυμάστε; Σας είχα κάνει παρατήρηση, για το παιδί σας. Λίγο έλειψε το κεφάλι του να βρει τα κλαδιά ενός δέντρου, έτσι που το κουβαλούσατε στους ώμους.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι.

Εκείνη, συνέχισε, απτόητη:

- Ξέρετε, εγώ λατρεύω τα παιδιά. Δυστυχώς όμως, δεν απέκτησα ποτέ κανένα. Ο άνδρας μου βλέπετε, είναι γιατρός και δεν ήθελε ποτέ να κάνουμε παιδιά. Καμιά φορά αναρωτιέμαι εάν παντρεύτηκε εμένα ή τη δουλειά του.

Συνέχιζε ακάθεκτα τον μονόλογό της, σαν να ήθελε να απολογηθεί, σε μένα, στον άνδρα της, στον εαυτό της, σε όλη την ανθρωπότητα και να τους ζητήσει, για κάποιο λόγο, συγγνώμη.

Μία θλιμμένη ωδή για μία χαμένη ζωή.