Όλα καλά

Απόγευμα προς βράδυ, σχεδόν απόβραδο. Ο ουρανός αίθριος, με ελάχιστα, διασκορπισμένα σύννεφα. Στο πεζοδρόμιο, στη συμβολή δύο οδών, στέκεται μια κυρία. Είναι απλά ντυμένη και σφίγγει στην αγκαλιά της ένα παιδί. Το παιδί της. Και οι δύο έχουν το βλέμμα τους στραμμένο προς το επιβλητικό και απρόσωπο κτίριο του νοσοκομείου.

Η μάνα τού ψιθυρίζει, στο αυτί, "όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς". Το παιδί παραμένει όμως ανήσυχο. Η μάνα, αναστατωμένη κι εκείνη, επαναλαμβάνει την αίολη υπόσχεσή της. Μία ύστατη και ανέλπιστη και συνάμα ανεύθυνη προσπάθεια για να καθησυχάσει το παιδί, ή μάλλον για να γαληνέψει η ίδια.

Το παιδί, ανέκφραστο τώρα, στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό του το αιώνιο ερώτημα, "γιατί;", ανήμπορο να βρει την απάντηση. Και η μάνα, ψάχνει κι εκείνη να βρει την απάντηση. Ψάχνει να την βρει στα μάτια του παιδιού της, που άρχισε να δακρύζει.

Γιατί;