Σήμερα, κάναμε μια σχολική γιορτή. Φορώντας ένα μπλε τζιν και με το σήμα της ειρήνης ραμμένο σε μια άσπρη μπλούζα, είπαμε το ποίημα της ειρήνης. Εγώ, απήγγειλα τους στίχους:
"Ανάμεσα στα σύννεφα,
κρύφτηκε πάλι ο ήλιος,
κι η Μαργαρίτα ένιωσε,
πως χάθηκ' ένας φίλος..."
Στο τέλος της παράστασης, ήρθε στην παρέα μας και το κανόνι (ο Μάριος), όταν δέχτηκε να μετονομαστεί σε κανόνι της ειρήνης.
Η γιορτή ολοκληρώθηκε με 4 τραγούδια:
και τη σκούφια την καλή του
μ΄όλα τα φτερά, μ' όλα τα φτερά.
Και μια νύχτα με φεγγάρι
την Ελλάδα πάει να πάρει
βρε τον φουκαρά, βρε τον φουκαρά.
Ωχ!! τον τσολιά μας τον λεβέντη
βρίσκει στα βουνά
και ταράζει τον αφέντη τον μακαρονά.
Αχ Τσιάνο, θα τρελαθώ, Τσιάνο
με την Ελλάδα ποιος μου είπε να τα βάνω.
Ξεκινάει την άλλη μέρα
μα και πάλι ακούει "Αέρα"
από τον τσολιά, από τον τσολιά.
Δρόμο παίρνει και δρομάκι και πηδάει το ποταμάκι
ξέρει τη δουλειά, ξέρει τη δουλειά.
Ωχ!! τον τσολιά μας τον λεβέντη
βρίσκει στα βουνά
και ταράζει τον αφέντη τον μακαρονά.
Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ, Τσιάνο
με την Ελλάδα ποιος μου είπε να τα βάνω.
Γαλανόλευκη σημαία
Σαν περνάς καμαρωτά
Ποια ματάκια δε δακρύζουν
Ποια καρδούλα δε χτυπά
Ποια ματάκια δε δακρύζουν
Ποια καρδούλα δε χτυπά
Δε χορταίνω να βλέπω τον ήλιο
που το φως του σκορπάει στην πλάση,
δε χορταίνω να βλέπω τους κάμπους
τα βουνά, τις πλαγιές και τα δάση.
Δε χορταίνω να βλέπω ακρογιάλια
και πανώρια νησιά στην αράδα,
δε χορταίνω να βλέπω εσένα
Ώ Πατρίδα Ελλάδα, Ελλάδα
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Ήταν τέλεια!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου