Χθες, είδα έναν κύριο, που καθόταν σε ένα καροτσάκι. Και το πιο περίεργο απ' όλα: είχε μόνο ένα πόδι. Δεν το πίστευα. Στάθηκα για λίγο μπροστά του, να περιεργαστώ το ακρωτηριασμένο του πόδι. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς είχε χάσει το πόδι του. Μετά, για να μάθω, ρώτησα τη μαμά και τον μπαμπά. Αλλά δεν ήξεραν και μου απαρίθμησαν όλες τις περιπτώσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε ακρωτηριασμό ποδιού. Ύστερα, τους ρώτησα γιατί καθόταν σε καροτσάκι. Με πέρασαν για χαζή, γιατί μου απάντησαν ότι δεν μπορεί να περπατήσει (λες και δεν το είχα καταλάβει. Λες και θα έκανε τον κουτσό όλη μέρα. Εδώ στο διάλειμμα, στην αυλή, δεν αντέχω πολλή ώρα να παίζω τον κουτσό. Θα άντεχε εκείνος;). Όταν κατάλαβαν την ερώτηση, μου απάντησαν ότι κάθεται εκεί για να ζητήσει την ελεημοσύνη των περαστικών. Εμείς όμως δεν του την δώσαμε. Δεν ξέρω γιατί. Στο αυτοκίνητο, αποτόλμησα να πω στον μπαμπά να γυρίσουμε πίσω στον κύριο και να του δώσουμε λεφτά. Δεν μου απάντησε. Σαν να θύμωσε.
Τώρα που το σκέφτομαι, ήμουν πολύ καλό παιδί σήμερα. Δεν φώναξα ούτε μία φορά!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου