Τύψεις

Ημέρα Κυριακή, πρωινές ώρες.

Μία συνηθισμένη φθινοπωρινή Κυριακή, με ελάχιστη κίνηση στους δρόμους και περαστικούς, νωχελικούς. Κάτι όμως απασχολεί τη μικρή. Το καταλαβαίνω από το βλέμμα της. Και από τη συμπεριφορά της

Καθώς περαπατάμε, στέκεται ξαφνικά και με ρωτάει, απανωτά "γιατί αυτός ο κύριος είχε μόνο ένα πόδι;", "γιατί κάθεται σε καροτσάκι;". "Όχι, γιατίίίίί;" επιμένει.

Ενώ έχουμε φτάσει πλέον στο αυτοκίνητο, με παρακαλεί, σχεδόν ικετευτικά "πάμε μπαμπά να του δώσουμε λεφτά". Ήμασταν όμως πια μακριά. Και αργοπορημένοι.