Αυτός ο Δημήτρης μου είναι πολύ αντιπαθής. Δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν είναι μόνο τρομερά ερειστικός, είναι και πολύ βαρετός. Με τις ανιαρές του συζητήσεις, δεν κινεί κανενός το ενδιαφέρον. Μόνο για σπαθιά μιλάει. Για άλλα θέματα δεν έχει ιδέα. Ούτε καν για πριγκίπισσες. Και μιλάω για πραγματικές πριγκίπισσες, τύπου Σταχτοπούτας, Χιονάτης και Άριελ. Επιπλέον, είναι και πολύ βάναυσος. Να, το πρωί έσπρωξε την Κλεοπάτρα και δεν της είπε συγγνώμη. Τέλος πάντων, χθες πήγε να σώσει την παρτίδα: είχε γενέθλια και μας κέρασε όλους σοκολάτες. Αλλά και πάλι, έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του να διανύσει μέχρι να του μιλήσω.
Σήμερα, μας έμαθε δύο πράγματα η κυρία Φυλλιώ. Πρώτον, βοηθάμε τα παιδιά να σηκωθούν όταν πέφτουν κάτω (το είπε όταν ο Δημήτρης έσπρωξε την Κλεοπάτρα και είχα μείνει κόκκαλο). Δεύτερον, ακούμε πάντα τον μπαμπά και τη μαμά (δεν θυμάμαι για ποιό λόγο το είπε). Είχε δίκιο ο μπαμπάς, μαθαίνουμε πολλά πράγματα στο σχολείο. Αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο, όπως με είχε προϊδεάσει το καλοκαίρι. Ίσα ίσα που το βρίσκω πανεύκολο αυτό το σχολείο. Τα καταφέρνω περίφημα σε όλα τα παιχνίδια.
Άντε, είμαι κουρασμένη. Πάω να την πέσω. Χθες, είδα ένα πολύ καλό όνειρο. Ονειρεύτηκα ότι πηγαίναμε όλοι μαζί, με το αυτοκίνητο, σε έναν γάμο. Περάσαμε τέλεια.
Τί θα ονειρευτώ άραγε σήμερα;
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου