Νηπιαγωγείο 2009-2010 (σελ. 1)

Φέτος, άλλαξα σχολείο. Στο σχολείο που πηγαίνω τώρα, το καινούργιο, πάνε μόνο μεγάλα παιδιά, σαν και 'μένα.

Σήμερα, η δασκάλα μας, η Φυλλιώ, μας ενημέρωσε ότι θα πρέπει πάντα να καθόμαστε στην ίδια θέση. Όλη τη σχολική χρονιά και χωρίς παρεκκλίσεις. Έλα όμως που δεν το ήξερα την πρώτη μέρα. Και τώρα, θα αναγκαστώ να μοιραστώ το θρανίο μου με τον Διονύση. Κι ο Διονύσης είναι κακός. Δεν με παίζει.

Το πρωί, με έσπρωξε η Κλεοπάτρα στην αυλή και έπεσα. Και μάτωσε ο αγκώνας μου. Δεν το ήθελε όμως. Είναι φίλη μου η Κλεοπάτρα. Η κυρία Φυλλιώ μου καθάρισε την πληγή και τώρα δεν τρέχει πια αίμα.

Μου αρέσει αυτό το σχολείο. Τις προάλλες, γιόρταζε η άλλη δασκάλα, η Σοφία. Φάγαμε ένα σωρό σοκολάτες και καραμέλες. Το απόγευμα, όταν ήρθε να με πάρει ο μπαμπάς, η δασκάλα κέρασε και τους μεγάλους. Όχι όμως και τους μικρούς. Είπε ότι είχαμε φάει αρκετά στο σχολείο. Πού το ήξερε όμως; Εγώ, προσωπικά, δεν χορταίνω ποτέ σοκολάτες και καραμέλες.

Και ένα τελευταίο. Δεν πρέπει να ξεχάσω να πω στη μαμά μου, να μην μου γεμίζει την τσάντα με ταπεράκια. Αφού δεν μου αρέσουν τα λαχανικά και τα φρούτα (εκτός από τις βανίλιες) (και τις ντομάτες). Το είπε και η δασκάλα: έχει τόσα πράγματα η τσάντα που δεν κλείνει το φερμουάρ. Ενώ ένα τάπερ με μακαρόνια χωράει άνετα. Ακόμη κι ένα ταπεράκι με γιαούρτι. Αχ, και κάτι άλλο ακόμα: η πετσέτα χεριών που έχω είναι πολύ μεγάλη.

Ελπίζω να μην ξεχάσω να τα πω όλα αυτά στη μαμά. Πρέπει οπωσδήποτε να κρατήσω ένα ημερολόγιο.

Πού θα τα θυμηθώ όλα αυτά όταν μεγαλώσω;