Π.Σ. 2009-2010 (σελ. 3)

Σήμερα το πρωί, πήγα κεφάτος στο σχολείο, με 4 φωτογραφίες στο χέρι. Ήθελα να τις κολλήσω στην είσοδο της τάξης, όπως μου είχε πει η δασκάλα. Μόλις όμως φτάσαμε, η Γιάννα μάλωσε τον μπαμπά και του είπε "σιγά, διαβατήριο θα του βγάλουμε του παιδιού;". Έτσι, η Γιάννα κράτησε τελικά μόνο μία φωτογραφία και επέστρεψε τις υπόλοιπες στον μπαμπά (μάλλον για να τις κολλήσει κάπου αλλού).

Χθες, πήγαμε σε ένα πολύ τρομακτικό μουσείο. Στη σκάλα, μία ακίνητη καμηλοπάρδαλη με κοιτούσε επίμονα. Τρόμαξα. Κοκκάλωσα. Δεν μπορούσα να κατεβώ τα σκαλιά. Με τίποτα. Ο μπαμπάς προσπάθησε να με καθησυχάσει. Χωρίς επιτυχία. Μου έλεγε να μην φοβάμαι, ότι τα ζώα είναι "βαλσαμωμένα" ή "ταριχευμένα". Αλλά ένας θεός ξέρει τί ακριβώς εννοούσε. Το αποκορύφωμα ήταν στην αίθουσα με τον δεινόσαυρο. Έναν αληθινό δεινόσαυρο. Τεράστιο. Χωρίς δέρμα ή μάτια, αλλά γεμάτο κόκκαλα (έζησε πριν από πολλά χρόνια, γι' αυτό). Δεν άντεξα και παρακάλεσα τον μπαμπά να με πάρει αγκαλιά. Πάλι καλά που δεν κουνήθηκε ο δεινόσαυρος. Μάλλον, δεν μας είδε (ε ναι, αφού δεν είχε μάτια).

Ωχ, πώς θα κοιμηθώ τώρα; Ελπίζω να μην με επισκεφτεί πάλι ο δεινόσαυρος, όπως στο βιβλίο. Τώρα που είπα βιβλίο, θυμήθηκα ένα βιβλίο που διαβάσαμε σήμερα στο σχολείο: "ποιός έκανε πιπί στο Μισισιπή;". Είχε πολύ γέλιο, γιατί ένα παπί έκανε πιπί στη μέση του Μισισιπή (έτσι λέγεται το ποτάμι) και πολλά παιδιά δεν μπορούσαν να προφέρουν την πρόταση. Εγώ όμως μπορώ, γιατί είμαι μεγάλος.