Η χαμένη αθωότητα

Κάθε μέρα, κάθεται με τις ώρες στον ήλιο για να μαυρίσει, με την κρυφή ελπίδα ότι θα κάνει πάταγο με την εμφάνισή της, όταν ανοίξει το σχολείο. Ξαφνικά σηκώνεται, δεν αντέχει άλλο την ηλιοθεραπεία και μπαίνει στη θάλασσα για να δροσιστεί. Την ακολουθεί ο μικρός της αδελφός. Όταν έχουν πια φτάσει στα βαθιά, εκείνη βγάζει το μπικίνι της και του το φοράει, χαμογελώντας πονηρά. Η τρομερή αίσθηση ελευθερίας που αισθάνεται είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο και ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Την ίδια στιγμή, στην ακρογιαλιά, στέκεται ένας μεσήλικας άνδρας. Χαμογελάει κι εκείνος, παρατηρώντας την κόρη του. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, σκέπτεται από μέσα του. Όπως πάντα, εξακολουθεί να προκαλεί, να κάνει πράγματα που πιστεύει ότι απαγορεύονται, δήθεν χωρίς την επίγνωσή του.

Αυτήν την φορά όμως, κάτι έχει αλλάξει. Για πάντα.

Όταν βγήκε η έφηβη από το νερό, ο πατέρας της έκανε πως δεν την είδε. Ντράπηκε. Για πρώτη φορά στη ζωή του.