Το μητρικό ένστικτο

Το πλοίο της άγονης γραμμής ήταν πια έτοιμο να αποπλεύσει. Δύο ψηλές, αδύνατες και μαυρισμένες έφηβες, με μοδάτο ντύσιμο, κουνούσαν τα χέρια τους και χοροπηδούσαν στο κατάστρωμα, προσπαθώντας μάταια να τραβήξουν την προσοχή ενός ηλικιωμένου ανδρόγυνου, που στεκόταν κάπως ανήσυχο στην προβλήτα.

Μέχρι που μία μαυροφορούσα γυναίκα πλησίασε τα κορίτσια και τους χαμογέλασε, πριν ακουμπήσει στο κιγκλίδωμα του καταστρώματος. Ένα απλό γνέψιμό της ήταν αρκετό για να εντοπιστεί από το ηλικιωμένο ζευγάρι, που της ανταπέδωσε τον χαιρετισμό, με το χαμόγελο στα χείλη. Οι δύο έφηβες κοιτάχτηκαν αμήχανα, αδυνατώντας να κατανοήσουν την δύναμη του μητρικού ενστίκτου, ενισχυμένου από τόσα χρόνια προσμονής και μοναξιάς.

Όταν γύρισα και πάλι προς την προβλήτα, δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα της γιαγιάς.