Φασαρία

Δεν την αντέχω άλλο. Την αγαπάω, αλλά δεν την αντέχω. Η νευρόσπαστη ξαδέλφη μου με έχει πραγματικά εξουθενώσει. Σκαρφίζεται συνέχεια καινούργια παιχνίδια που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, σωματικές ασκήσεις με τη μπάλα, στο νερό, ακόμη και κυνηγητό, κρυφτό, αναρρίχηση δέντρων κ.ο.κ.. Και η αδελφή μου δεν πάει πίσω, αλλά η ξαδέρφη μου είναι το κάτι άλλο.

Εμένα, μου αρέσει να κάθομαι, να φτιάχνω πύργους και σπίτια με τα λέγκο μου, να ακούω μουσική και γενικότερα να χαλαρώνω. Τα κορίτσια, απεναντίας, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διατάζουν. Δεν ξέρουν να ακούν. Το ίδιο εξάλλου συμβαίνει και με τους μεγάλους. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν έχουν μάθει να ακούν. Ιδίως εμάς τους μικρούς.

Γι' αυτό και χθες ξέσπασα σε αναφιλητά στο τηλέφωνο και ικέτεψα τον μπαμπά να έρθει αμέσως στο σπίτι της γιαγιάς, γιατί δεν μου άρεσε ούτε η γιαγιά ούτε το σπίτι της, μέχρι που ήρθε τελικά, νευριασμένος, να με πάρει. Ευτυχώς. Έτσι, απόλαυσα τον ύπνο μου, γλίτωσα κι από τις δαγκάνες των κοριτσιών και το πιο σημαντικό απ' όλα: έκανα για μια φορά ό,τι ήθελα. Εγώ, όχι οι άλλοι.

Την άλλη μέρα του ομολόγησα ότι απλά με ενοχλούσε η φασαρία.